Het is niet altijd even makkelijk

DONDERDAG 11 OKTOBER 2012

Vanochtend heb ik weer een heel stuk gelezen in ‘Half The Sky’ en heb ik gewerkt aan m’n rapportage over Burkina Faso. Ik zit momenteel in zo’n andere wereld. Ongelooflijk om de dingen die ik gelezen en geleerd heb terug te zien in het echte leven. Het echte leven voor de mensen hier, want voor mij is dit natuurlijk maar een korte interventie van mijn luxe leventje in Nederland. Ik merk hier maar weer eens hoe bevoorrecht ik ben, ook omdat ik de kans heb gekregen helemaal hier naar toe te kunnen komen.

Desalniettemin, heb ik vandaag weer zo’n ontzettende last van heimwee. Nog nooit last van gehad voordat ik naar Afrika kwam. Normaal gesproken pas ik me juist snel aan in een nieuwe leefomgeving, die ik absurd snel m’n ‘thuis’ noem. Op de een of andere manier lukt het me niet en ik weet ook niet zo goed wat ik er tegen moet doen. Het is geen ratio, het is emotie en daar is niet zomaar een duidelijke oplossing voor, helaas.
Na het skypen met mama in Villa Rose, heb ik dit ook aan Ida verteld. Ze begon spontaan met me mee te huilen, de schat. Ze begreep me heel goed. Zij had hetzelfde gehad toen zij in Nederland was.

Toen ben ik snel doorgefietst naar m’n Franse les, want het was alweer bijna drie uur. Wat een belachelijk complexe taal is ’t toch! Een hele mooie taal natuurlijk, maar twaalf verschillende vervoegingen voor één werkwoord.. kom op zeg haha. Wordt tijd om meer te studeren denk ik, want anders ga ik dit nooit allemaal onthouden.

’s Avonds zou ik met Ibrahim naar een hiphop-dansvoorstelling gaan kijken met Ibrahim. Zeven dansers uit verschillende landen in West-Afrika, die traditionele dans combineren met hiphop. Omdat hij te laat was, heb ik nog even tv gekeken en zag twee opvallende dingen: een reclame voor een iStore winkel (wie kan hier nou een MacBook betalen?) en een soort van SIRE-reclame tegen het gebruik van zoveel plastic zakjes. Die zakjes doen er namelijk vierhonderd jaar over om te vergaan en dat is niet goed voor ‘ons milieu’, zij de man van de staatstelevisie.
Toen Ibrahim er eenmaal was, zijn we snel gegaan en kwamen net voor half negen aan bij het CCF. Helaas bleek toen dat ik de namen ‘mercredi’ en ‘jeudi’ door elkaar gehaald had, of in ieder geval iets verkeerd begrepen had. De voorstelling was gisteren.. vanavond was er niks te doen. Shit! Ik had me er nog wel zo op verheugd… Wat ontzettend stom dat ik dit gemist heb.
Als vervanging zijn we toen in een cafeetje met binnentuin gaan kijken naar een bandje met traditionele instrumenten; een balafon en een kora. Daarnaast ook nog twee gitaar en drums, tenminste.. toen de drummer thuis zijn stokken opgehaald had, die hij was vergeten. Heel bijzonder om te horen, maar eerlijk gezegd.. wat een herrie! Haha, voor mijn smaak veel te veel ongecontroleerde geluiden bij elkaar. Had er zelfs een beetje hoofdpijn van gekregen. Ach, ze deden hun best.


VRIJDAG 12 OKTOBER 2012

Op de fiets naar school had ik even geoefend hoe ik ging zeggen dat ik voorlopig ging stoppen met ‘werken’ daar. Het simpelweg zitten en kijken wordt ik gewoon echt niet gelukkiger van. Veel te veel tijd om na te denken. Nadat ik dit aan Therese had verteld, was de dag eigenlijk leuker dan elke andere tot nu toe. Ik had meer te doen, ook al was ’t nog bijna niks, en ik heb voor ’t eerst ook een heel interessant en uitgebreid gesprek met haar gehad. Toch geen spijt dat ik maandag niet terug kom hoor.

Na de lunch kwam Mohamed weer langs, een jongen die ik gisteren ontmoet heb. Of beter gezegd; die vond dat ik hem moest en zou ontmoeten. En vond dat ik iets met hem moest ondernemen. Hij stond erop en had er gisteren geen begrip voor dat ik geen tijd had. Nu was ’t al beter, maar nog steeds werkt hij me op m’n zenuwen. Hij wil per se iets gaan doen en heeft inmiddels ook alweer gesmst en zelfs gebeld. Ik heb niet gereageerd. Het is een erg knappe jongen, professioneel voetballer in Benin, maar iets aan hem staat me niet aan.

Heb tegen hem gezegd dat ik moest werken en ben toen snel naar ’t centrum gevlucht. Ik dacht namelijk dat er een documentaire en een film over dans waren, maar ook dat had ik verkeerd begrepen. Oeioei! Gaat lekker hoor. Heb toen maar m’n laatste kaartjes op de post gedaan en heb een galerie bezocht waar je kunst kunt kopen. Veel te groot, zwaar en duur natuurlijk, maar wel leuk om even te zien. Daarna ben ik naar de Grand Marche gegaan, want ik was nog steeds niet naar Lasso gegaan. Ik werd er dan ook terecht door andere marktlui op gewezen dat ik al meerdere keren had beloofd te komen, maar niet kwam. Toch hebben we een heel leuk gesprek gehad. Ik kan nog niet echt hoogte van hem krijgen, maar het is wel duidelijk dat deze jongen het hart op de goede plaats heeft zitten. Verder heb ik enorm gelachen met zijn vrienden van de markt. Wat een stelletje bij elkaar! Allerlei gekke figuren, van een womanizer die ‘willie-willie’ wil doen tot een man die volgens mij een scheutje whisky bij z’n koffie gooit. Met hulp van Lasso heb ik ook een Afrikaanse trouwring gekocht, om ongewenst contact iets beter van me af te kunnen houden. Eigenlijk had ik dat voor m’n vertrek al bedacht, maar ik ben oma’s neppe trouwring vergeten. Hopelijk werkt dit ook, zelfs al is ’t echt een lelijk en goedkoop ding haha.

Bij thuiskomst wilde Junior graag met me over de binnenplaats van de school tegenover lopen. Hij sleurde me van de ene naar de andere kant. Het was me niet helemaal duidelijk wat hij me nu precies wilde laten zien, maar vooruit. Het terrein was nog helemaal vol. Jongens die aan ’t voetballen waren, allerlei kinderen aan ’t spelen en vrouwen die snoepjes, gateaux en vruchten verkochten. Ik zag ook een paar meisjes die mijn familie kent en nadat ik even met ze stond te kletsen, kregen Junior en ik allebei twee sinaasappels. Hele andere sinaasappels dan thuis. Groen van buiten en veel zuurder, maar wel lekker!

’s Avonds kwam m’n heimwee weer terug en heb ik uiteindelijk zelf mama maar gebeld. Ze had ’t al vaak geprobeerd, maar op de een of andere manier lukt het niet meer om te bellen van Nederland naar Burkina Faso.. Ik ga morgen een bezoekje brengen aan SOS, in de hoop dat er meer perspectief is voor werk, en daarna ga ik met thuis skypen. Hopelijk kunnen zij me, op afstand, helpen met een oplossing zoeken voor m’n heimwee.


ZATERDAG 13 OKTOBER 2012

Om acht uur zat ik op de fiets, weer op weg naar SOS Kinderdorp. Helemaal de heuvel op, dit keer in 35 minuten. Een nieuw record! Helaas was er niemand toen ik daar aan kwam. Op zaterdag wordt er door niemand gewerkt. Dus ik ging weer het hele stuk terug.

De heimwee is nog steeds zo ontzettend erg. Het vreet me helemaal op. Heb daarom snel mama gesmst of ze een half uur later op Skype konden komen en natuurlijk zat daarom de hele familie klaar achter de computer. Ook heb ik ’t aan Fatou verteld en die wenste me vooral heel veel ‘du courage’ en zij me steeds dat ’t wel over zou gaan. Heel lief natuurlijk, maar ik ben zo bang dat ’t niet over zal gaan. Ik wil er alles aan doen, maar misschien lukt dit me wel gewoon niet.

Mama en papa waren in Nederland ook al allerlei dingen aan ’t proberen. Ze willen me zo graag helpen, maar helaas is er niks wat zij echt effectief kunnen doen. Niks wat ik van hieruit niet zelf kan doen en waar ik vanuit hier geen beter zicht op heb. De moeite waardeer ik natuurlijk wel enorm. Na ook met Lotte, Peter en Petra gepraat te hebben, heb ik definitief voor mezelf besloten dat ik echt naar huis ga als ik me zo blijf voelen.

Na mijn Franse les ben ik dit ook met Marie gaan bespreken. Gelukkig begrijpt ze me heel goed, vooral vanuit haar ervaringen toen ze hier voor ’t eerst alleen was. Ze wil me vooral heel graag helpen er overheen te komen, zodat ik mijn verblijf niet voortijdig hoef af te breken.

Conclusie is dat we allereerst een nieuw project voor me gaan zoeken of bedenken. Daarvoor moet ik heel goed voor mezelf op een rijtje hebben wat ik dan precies wil. Waar ik goed in ben, wat bij me past en waar ik genoeg zin in heb om me daar nog twee weken op te storten, zelfs met eventuele heimwee. Ik ga komende week ook wel kijken in Ouagadougou, bij het wijkcentrum van de man van Danielle. Daar zitten momenteel meer vrijwilligers, ook al stellen die blijkbaar niet zoveel voor en blijven ze niet heel lang. Ik wil vooral weten of dat dé oplossing voor me zijn, ook al is de begeleiding daar niet optimaal omdat Danielle natuurlijk hoogzwanger is. Het project moet dan wel echt fantastisch zijn, want het zal ook lastig zijn om weer in een nieuwe stad te moeten wennen. Ik ken Bobo inmiddels goed, heb hier wat lieve mensen en voel me heel erg fijn in m’n familie. Het werkt denk ik niet om dat zomaar op te geven, want deze dingen bepalen ook voor een groot deel je gevoel.

Ik ben heel benieuwd. M’n dankbaarheid voor deze kans is echt zo groot en ik voel me oprecht bevoorrecht, dus ik wil hier zo graag een succes van maken, veel leren en iets betekenen voor de mensen hier. Echter, als dit onverklaarbare gevoel van ongelukkig zijn niet weg gaat en ik voor mezelf weet dat ik alles geprobeerd heb, dan zal ik er toch voor gaan kiezen om naar huis te gaan.

Dit heb ik, toen ik door ’t donker naar huis gefietst was (helemaal niet fijn), ook aan Fatou verteld en zij heeft dit later ook tegen Eric gezegd. Ze begrijpen dat, maar spreken uit de ervaring met hun vorige vrijwilligster dat ’t vast wel over gaat. Ik hoop ’t oprecht. Aan hen zal ’t in ieder geval niet liggen, want ze zijn zo lief en echt heel gezellig. Vanavond met Fatou en Faou staan dansen, op z’n Afrikaans. Nou, ik dacht dat ik met m’n billen kon schudden.. maar ik kan echt niks vergelijken met deze moeder van drie en dit meisje van nog geen acht jaar oud! Ongelooflijk, wat een controle haha.

Daarna kwam Ida me ophalen om iets te gaan drinken en misschien zelfs te gaan dansen. We besloten te beginnen in ‘Bois d’Ebene’, waar ik donderdag ook geweest was. Dit keer was er echt een superleuke band, met een hele goede zanger, en was ’t helemaal vol met publiek. Veel blanken, maar vooral ook veel Afrikanen, die al snel langs de band stonden te dansen. Dat leek mij ook wel leuk, maar ik wilde Ida niet alleen laten zitten en vond ’t zelf stiekem ook wel spannend. Ida was haastig uit haar werk gekomen, dus had niks meer aan haar uiterlijk gedaan. Ze voelde zich daarom een beetje opgelaten en wilde liever niet in de schijnwerper staan. Dus hebben we frietjes besteld, ananassap uit blik gedronken, veel gekletst en gewoon lekker genoten van de muziek.

Ook heb ik een beetje gehoord over Ida’s levensverhaal en haar tijd in Nederland. Op haar twintigste ontmoette ze hier een man, die acht jaar ouder was. Hij bleek Amsterdammer en na een jaar zijn ze samen naar Nederland gegaan, waar ze zeven jaar gewoond heeft en gewerkt in een winkeltje op de Albert Cuyp markt. In ’t begin had ze enorme heimwee, maar later wilde ze absoluut niet meer weg. Zo gek was ze op het eten van pizza, de frisse lucht en de leuke cafeetjes. En op haar vriend natuurlijk. Ze had inmiddels een heel leven opgebouwd in Amsterdam. Toen werd haar moeder heel ziek en is ze teruggegaan naar Burkina Faso om haar te verzorgen op haar sterfbed. Echter, toen Ida een paar maanden later terug wilde gaan naar Nederland, waren de regels zo streng geworden, dat zij niet meer naar ons land mocht verhuizen omdat ze niet getrouwd was. Sindsdien heeft ze haar vriend nooit meer gezien en inmiddels, zeventien jaar later, spreekt ze hem nauwelijks meer. Ze deed er luchtig over, maar ik zag in haar ogen dat zij nog steeds net zo triest is als dat het verhaal klinkt. Wat een verschrikkelijk immigratiebeleid hebben wij toch..

Links achter ons zaten trouwens twee jongens, die er heel Nederlands of heel Amerikaans uitzagen. Ik wist het niet zeker. Ik bleef een beetje naar ze kijken, vooral omdat ik hoopte dat zij ook vrijwilligerswerk deden in Bobo en ik dan hier vanavond ineens twee maatjes zou hebben gevonden. Uiteindelijk ben ik naar ze toe gelopen en heb gevraagd waar ze vandaan kwamen. United States of America! Geen Nederlands, maar ach, ik kan lekker Engels praten, yes! Helaas waren ze hier alleen op vakantie.. Eentje woonde en werkte als documentairemaker voor NGO’s in Benin. De ander was een vriend van hem die zes weken op vakantie kwam na zijn afstuderen. Nou, toch een leuk gesprek gehad en de gok gewaagd. Ga dit blijven doen, wie weet kom ik snel iemand tegen die in hetzelfde schuitje zit als ik!


ZONDAG 14 OKTOBER 2012

Vandaag heb ik besloten even alles van me af te zetten. Proberen niet te denken aan m’n heimwee, niet te huilen en alleen te genieten van het gezinsuitje naar het idyllische La Guingette. Lekker zwemmen, zonnen en gezellig kletsen. Dacht ik.

Ik had weer eens iets verkeerd begrepen haha. We gingen wel in de richting van La Guingette, maar reden door en sloegen rechtsaf een bospad in. Het was er enorm mee. Veel bananenbomen, kleine riviertjes en baobabbomen. Uiteindelijk kwamen we met veel moeite, aangezien de auto door grote plassen en over grote hobbels moest, aan bij een paar huisjes.

Dit moest dus een dorp voorstellen. Echt de middle of nowhere, ongelooflijk. Niks om je heen, behalve maïsvelden, bananenbomen en bos. Hier werd iedereen al gauw aan ’t werk gezet. Zakken vol met maïs plukken en vervolgens deze hele grote berg ontdoen van z’n bladeren. Ik was per ongeluk door een verkeerd gedeelte gelopen en zat al snel van top tot teen onder de rode uitslag. Aiii! De sterke zon en de hitte hielpen daar natuurlijk niet echt bij.

Desondanks was ’t een hele bijzondere dag. En niet alleen omdat ik ook m’n eigen bananen uit de boom gehakt heb. Vooral omdat ik de wereld waarover ik zoveel gelezen en nagedacht heb, nu eindelijk in ’t echt zag. Het ziet er heel vredig uit in dit gehucht, maar dat is denk ik zolang alles goed gaat. Er is in geen velden of wegen een school te bekennen. Niemand die de kinderen of volwassenen Frans leert of hen algemene kennis bijbrengt. Het dichtstbijzijnde kleine winkeltje is zeker twee uur verderop, als je te voet door te hete zon moet. In geen enkel huis heb ik klamboe’s gezien tegen malariamuggen en de kindjes die er rondliepen hadden enorme, opgezette buiken van de slechte voeding. Als hier iemand een hartaanval krijgt, komt er echt geen ambulance om te reanimeren. Zodra het huis per ongeluk vlam vat, is er geen brandweer die ervoor zorgt dat je niet al je bezittingen kwijt raakt. En mocht de baby van een hoogzwangere vrouw niet vanzelf naar buiten kunnen komen, dan is er niemand die haar kan helpen. Dan zal eerst haar baby overlijden en zijzelf daarna door de vergiftiging die ze daardoor oploopt. En dat zijn slechts een aantal problemen die zomaar in me opkomen. De massale trek vanuit de dorpen naar de stad, die in elk ontwikkelingsland plaats vindt, is hierdoor natuurlijk erg begrijpelijk. Of het de oplossing is, kun je je natuurlijk afvragen. Ik denk, en volgens mij is dat ook wel gebleken, van niet. Overheden in ontwikkelingslanden zouden veel meer prioriteit moeten geven aan het ontwikkelen van hun landelijk gebied, maar door een hele complexiteit aan problemen en redenen blijft de aandacht gecentraliseerd en gefocust op de hoofdstad of enkele grote steden. In ieder geval hier in Burkina Faso.

Na vijf uur werken vond Fatou dat het tijd was om naar huis te gaan. Ze gebruikte mijn krabben en zweten als reden, maar volgens mij wilde ze zelf ook gewoon erg graag stoppen met dit werk. Begrijpelijk, want het is stiekem echt vermoeiend.

Na een heerlijke douche, ben ik met Junior gaan spelen en terwijl ik dit verslag aan ’t typen ben, begint Eric binnen ineens heel hard te juichen en rent iedereen ineens heel hard naar binnen. Het onmogelijke is blijkbaar gebeurd: Burkina Faso scoort in de 95e minuut 3-1 en kwalificeert zich daarmee voor de ‘Coupe d’Africaine’ in 2013. Dat ga ik komende zomer zeker volgen! Meteen hoor ik ook op straat wat mensen schreeuwen en worden er zelfs een aantal kleine vuurpijlen afgestoken. Iedereen is blij en in de cafés in het centrum zal er vast een extra biertje gedronken worden.
Het is me trouwens gelukt. Vandaag niet gehuild en elke verdrietige gedachte zo snel mogelijk weg proberen weg te drukken. Ik weet van mezelf dat dat niet de oplossing is. Het komt er vroeg of laat dan toch wel weer uit. Maar voor vandaag heeft ’t geholpen.