Weer een heleboel belevenissen!

Jeetjemina wat is het warm vandaag! "Heb je je gezicht gewassen?", vroeg Eric me net.. Uhm, nee. Dat is gewoon transpiratie. Morgen zit ik ongeveer op een kwart van m'n reis. Aan de ene kant voelt 't alsof dat heel snel gegaan is, maar ik heb ook 't gevoel dat ik nog lang niet thuis ben. Natuurlijk ga ik er wel van proberen te genieten! xx

ZATERDAG 06 OKTOBER 2012

Vandaag had ik om tien uur afgesproken met mama op Skype. Ik ben naar Hotel Auberge gefietst en heb het praten met thuis afgewisseld met lekker zwemmen en een ‘sandwich avec fromage’, die overigens niet veel voorstelde en veel en veel te duur was. Fijn om thuis weer even te spreken. Ik heb bewust minder contact, aangezien dat ook heimwee oproept, maar als ik dan mensen van thuis spreek is ’t echt enorm fijn. Ik waardeer de moeite ook enorm.

Daarna had ik Franse les om drie uur ’s middags. Ik bleek, per ongeluk, veel van m’n huiswerk goed begrepen en gemaakt te hebben. Aan ’t einde van de les behandelden we de verschillende vervoegingen van ‘avoir’ en kreeg ik de opdracht om een bepaalde tekst in de ‘future’ te zetten. Best lastig, aangezien ik dat helemaal niet gehad heb op de middelbare school! Voor zover ik me herinner ten minste..

’s Avonds zou ik eigenlijk met Ibrahim naar een concert met traditionele instrumenten gaan, maar ik was zo ontzettend moe. Daarom hebben we afgesproken het te verzetten naar aankomende donderdag.. en ben ik snel gaan slapen.


ZONDAG 07 OKTOBER 2012

Vanmorgen heb ik m’n grote rode koffer maar eens geopend voor de kinderen van m’n gastgezin. Tekenen, dat gaan we lekker doen! Natuurlijk is ’t voor de jonge Junior lastig om echt iets te tekenen, daarom doe ik dat en kleurt hij ’t vervolgens in. Faou kan al wel redelijk tekenen en samen komen we een heel eind. Hoogtepunt is wanneer ik haar en Amira nateken, wat natuurlijk voor de nodige hilariteit zorgt.
Om half 12 was Marie er om me op te halen. Ze was laat, omdat ze momenteel erg last heeft van haar rug als ’t gevolg van nierstenen. Daar laat ze zich hier liever niet aan opereren, dus drinkt ze veel water en probeert ze zuur te eten.. in de hoop dat ze vanzelf weg gaan. Lastig hoor.

Halverwege de route pikten we Woelie op, om een half uur later in zijn geboortedorp te zijn. Dat was tenminste het plan. Na tien minuten ging echter de totaal versleten achterband van Marie kapot en moesten we die eerst laten maken. Afrika, ben er altijd op voorbereid dat je plannen kunnen veranderen. Toevallig was de garage heel dicht bij de begraafplaats van Woelie’s tante, die eigenlijk meer een moeder voor hem was dan z’n eigen moeder. Haar man, de burgemeester, had een enorme tombe voor haar laten maken. Het leek op een witte mini-moskee, met een grote foto, veel bloemen en maantjes met sterren bovenop. Heel indrukwekkend. Ontzettend pompeus natuurlijk, maar wel mooi. Naderhand heb ik Marie gevraagd waar zij begraven wil worden. Nederland of Burkina Faso. Ze wist ’t niet en gelukkig hoeft ze die keuze ook nog lang niet te maken.

Na een paar kleine jongetjes te hebben geholpen met de kar achter hun ezel, ben ik achterop gestapt bij Woelie. Onderweg hebben we nog een tussenstop gemaakt bij het huis in aanbouw van zijn oom, de burgemeester van Bobo Dioulasso. Een groot huis met zelfs een zeldzame eerste verdieping. Ook zat er een enorme lap grond bij, waar moestuinen lagen en stallen stonden voor kippen, duiven en zelfs een struisvogel. Erg mooi, maar het wringt ook dat hij zo’n duur huis laat bouwen terwijl delen van zijn burgers niet eens fatsoenlijk te eten hebben. Dit is dus waar een deel van het gemeentegeld naar toe gaat. Zijn salaris, zijn huis, zijn welzijn. De rijken zijn erg rijk en de armen erg arm, precies zoals je van een ontwikkelingsland kunt verwachten. En toch doet dat een beetje pijn.
Eenmaal op de plaats van bestemming zat zijn oma ons al op te wachten, op een matje op de grond. Een hele oude, magere vrouw, wiens ene oog niet meer helemaal rechtuit stond. Ze spreekt geen frans, zoals vele ouderen in de dorpen dat niet doen. Dus we lachen maar vriendelijk en af en toe vertaalt Woelie iets. Natuurlijk kwamen ook hier een aantal hele schattige kindjes op ons af. Marie was blij om een aantal bekende gezichtjes te zien, dat betekende dat ze in ieder geval nog in leven waren…

Het dorp zag er een beetje uit zoals de ‘oude stad’ in Bobo, maar dan weidser opgezet en met meer frisse lucht. Kleine huisjes, waar ze met velen tegelijk wonen. Niemand weet ooit met hoeveel. Nauwelijks meubels en weinig ramen. Het riool loopt grotendeels over de straat. Samen met Woelie’s vader hebben we een rondje gelopen, waarna ons een bak met ‘To’ werd voorgeschoteld. Ditmaal met de groene, slijmerige baobab saus en een vissoepje. Niet zomaar een vissoepje, maar eentje met drie hele kleine visjes erin, waarvan Woelie zo het hele hoofd naar binnen werkte. Deze keer ook geen lepels, maar lekker met de handen. Terug bij zijn oma, was er ook daar eten voor ons klaargemaakt. Weer ‘to’, dat is hier echt het eten van de armen en wordt door hen dagelijks meerdere keren gegeten.

Hierna zijn we naar Bama gegaan, een dorpje verderop waar eigenlijk niks bijzonders is. Het enige is dat er een heel rustig buitenrestaurant is, waar je lekkere kip kunt eten. Of parelhoen, dat kozen wij. We hadden alvast vooruit gebeld, want anders kun je daar soms wel twee uur zitten wachten. Het eten was dan ook meteen klaar en het kluiven kon beginnen! Als toetje hebben we een papaja gekocht, die door de verkoopster met veel zuchten en steunen voor ons werd gesneden. Dat was eigenlijk teveel moeite voor haar. Erg lekker wel! Ik dacht dat ik ’t nog nooit gegeten had, maar er zit natuurlijk ook papaja in de blikken vruchtenconserven die je in elke Nederlandse supermarkt kunt kopen.

Op de terugweg ging de motor van Marie wéér kapot. Het vervangen van de binnenband was helaas niet genoeg geweest; ook de buitenband had het inmiddels begeven. Omdat het al bijna donker werd, besloot Woelie ermee naar de monteur te gaan, zodat Marie mij naar huis kon brengen. Echter, toen we bijna bij mijn familie waren, bleek ook de achterband van Woelie kapot te zijn. Marie moest alsnog een uur wachten tot de monteur ook die motor had gerepareerd. Vervelend hoor, ook omdat het natuurlijk een erg duur grapje is voor hen. In de tussentijd hebben we Eric en Fatou geholpen met het pellen van wel honderd maiskolven. Heerlijk monnikenwerk. Niet nadenken, beetje kletsen, prima. Daarna heb ik samen met Faou nog naar de Franse versie van ‘Million Dollar Baby’gekeken, eindelijk een film die ik een beetje kon volgen. Helaas werd ik daarna ineens ziek, overgeven en vanalles, dus ben ik maar snel gaan slapen.


MAANDAG 08 OKTOBER 2012

Gelukkig is ’t vandaag niet zo warm. Het heeft zelfs heel hard geregend tijdens de lessen, waardoor ik ’t gewoon koud heb. Koud in Afrika, volgens mij begin ik al te wennen hier! ‘Tu es malade, comme Eric’, zegt Fatou tegen me. Aangezien ik vorige week, toen Eric het koud had tijdens de regen, grapjes over hem maakte.

De middag heb ik doorgebracht met het lezen van m’n tweede boek. Ik heb ook geprobeerd huiswerrk te maken, maar ik snapte het niet helemaal. Het Frans dat we op de middelbare school gehad hebben is toch wel erg basis vergeleken met wat ik nu krijg. Mijn leraar gaat er vanuit dat ik al veel begrijp, terwijl dat niet zo is. Vandaag was verder niet zo’n nuttige dag. Ik heb vooral veel gelezen, gezeten en gelegen. Voelde me nog steeds niet zo lekker. ’s Avonds ben ik nog even naar de boetiek geweest met Junior en zijn vriendje, die natuurlijk een bonbon verwachtten. Morgen, morgen.. zei ik. Een bonbon elke dag, dat wordt te gek!


DINSDAG 09 OKTOBER 2012

Vanochtend heb ik ‘vrij gepakt’ van school. Ik voelde me nog niet goed en de juffrouw had gezegd dat ik best thuis mocht blijven. Na wat meer slaap, voelde ik me echter goed genoeg om iets te ondernemen. Daarom ben ik naar ’t postkantoor gegaan om eindelijk m’n kaarten te versturen. Wat een geld! Ik had ’t kunnen weten, maar ik weet wel zeker dat ik dit maar één keer doe, haha. De vrouw bij de balie was ook echt onder de indruk van hoeveel vrienden ik bleek te hebben. En overal op de wereld nog wel. Misschien de volgende keer wat minder dingen beloven.. ;)

Hierna ben ik ‘heuvel op’ gefietst, op weg naar SOS Kinderdorp. ’s Ochtends vroeg is natuurlijk de slechtste tijd om aan te kloppen bij een verpleegkundige. Er zaten zeker vijftig mensen te wachten op een advies. Daarom werd ik voorgesteld aan de directrice van de ‘jardin’, de kleuterschool van SOS Village d’Enfants. Hier zijn klassen voor kinderen tussen 3 en 5 jaar oud. Eén van de eerste dingen die me hier verteld werden, was dat er niet geslagen wordt. Wat een opluchting zeg! En dat wierp duidelijk zijn vruchten af. De kinderen hier zijn rustig, zijn niet wantrouwig en hebben geen angst. Ze luisteren gewoon goed. Als je aardig voor hen bent, zijn ze aardig voor jou. Ik sta helemaal achter deze filosofie. Je kunt een kind beter iets uitleggen, dan ze zonder pardon slaan.. dat heeft echt geen zin. Helaas begrijpt nog niet iedereen dat.

Na iedereen gegroet te hebben, ben ik gaan spelen met de jongste klas; de gele klas. De kinderen hadden zojuist cirkels getekend en het viel me op dat ze al veel beter kunnen tekenen dan de kinderen bij ‘Sababou Gnouma’, de school waar ik momenteel werk. Hierna zijn we buiten gaan spelen. UNICEF heeft gezorgd voor een wipwap, een glijbaan en een klimrek. Echt super. Goed om te zien dat dit goede doel, waar ik elke maand geld aan geef, zijn geld ook daadwerkelijk nuttig besteedt.

Een aantal kinderen waren erg aanhankelijk. Zodra ik ze een knuffel gaf, of een aai over hun bol, grepen ze me vast en wilden niet meer los laten. Na de les wilden sommigen niet eens naar huis, alleen maar bij me blijven. De juffrouw vertelde dat dit de kinderen waren uit de weeshuizen van SOS. Daar wonen tien kinderen per huis, samen met een mama en een tanti, die voor hen zorgen. Dit Kinderdorp heeft twaalf van deze huizen met kinderen die hun ouders kwijt zijn, mishandeld werden of het slachtoffer waren van verwaarlozing. Elke vorm van genegenheid grijpen ze dan ook met beiden armen aan en willen ze niet meer loslaten. Ik vond dit erg ontroerend. Dit zijn de mensen die ik wil helpen. Degenen die dingen meegemaakt hebben of onder omstandigheden leven die niet zouden moeten kunnen.


Dat is waarom ik, na een rondleiding over het terrein en een heel gesprek met hem, mijn hulp aangeboden heb aan Millogo. Dat ontstond zo tijdens ons gesprek. Hij vond mijn voorstel natuurlijk erg positief en heeft me meteen meegenomen naar de directeur van SOS Village d’Enfants. Ook hij stelde mijn aanbod zeer op prijs en vond ’t vooral jammer dat ik maar voor zo’n korte tijd blijf. Zeker toen ik vertelde over mijn master-opleiding aan de United Nations University en mijn passie voor dansen was hij erg enthousiast. Ze gaan overleggen en me dan terugbellen. Ik hoop dat ik hier iets leuks kan gaan doen en iets kan betekenen voor de SOS-kinderen. Erg opvallend ook dat veel van wat ik doe ook terug leidt naar de Verenigde Naties of UNICEF, wie weet ligt daar toch echt mijn toekomst..

Ik kwam hier vanochtend trouwens ook Marie tegen. Ze is op ’t moment erg ziek en kwam hier voor medicijnen. Ze heeft veel last van haar nieren, nierstenen, en misschien heeft ze zelfs malaria te pakken gekregen met haar lage weerstand. Ze zag er niet goed uit en ik hoop dat ’t snel beter met haar gaat.. Tegelijkertijd vroeg ik me af hoeveel risico zij hierneemt met haar gezondheid, vergeleken met wanneer ze in Nederland zou wonen. Hier is ze niet verzekerd, omdat het onbetaalbaar is, en ze wil zich hier ook niet laten opereren, wat ik begrijp. Zou het ook zover komen als ze in Nederland woonde? Zou ze dan ook zo ziek zijn geworden? Ik weet het niet, en ik realiseer me nog eens hoeveel zij wel niet heeft opgeofferd voor, hopelijk, de liefde van haar leven.

’s Middags ben ik gaan skypen bij Villa Rose. Onder andere met Theo en Ingrid, omdat ik vandaag Theo een felicitatie-sms had gestuurd voor z’n verjaardag. Ik was er heilig van overtuigd dat het vandaag 9 september was… Heel raar, want ik ben een maand geleden toch gewoon op zijn verjaardag geweest. Misschien heb ik een zonnesteek opgelopen!


WOENSDAG 10 OKTOBER 2012

Na het werk, heb ik vandaag weer geholpen met het pellen van mais. Ik weet niet hoe vaak ze dat hier doen, maar ik heb er inmiddels zere vingers van gekregen! Het is wel een leuke bezigheid. Heel erg simpel en het geeft ruimte om tegelijkertijd een gesprek te hebben. Zo ook vanmiddag met Eric. We hebben overal vanalles gepraat. Over de goede zorgen die ik hier krijg, mijn studie en stage, maar ook over de problemen van Burkina Faso en zijn buurlanden. Hij vertelde me over een organisatie die vecht tegen de besnijdenis van jonge meisjes in Burkina Faso. Dat is momenteel verboden, maar velen gaan daarom naar Mali, waar het nog legaal is. We hebben afgesproken dat we over een tijdje een keer deze organisatie gaan bezoeken. Het lijkt me erg interessant. Ook hebben we ’t gehad over het AIDS- probleem hier en ik vond ’t erg positief om te horen dat de regering de medicijnen hiervoor momenteel gratis aanbiedt.

Om half vijf ben ik naar de Marina Market gegaan voor wat boodschappen. Het blijft toch lastig om om te gaan met de aandacht die je hier krijgt. Je wilt aardig en beleefd blijven, maar ook niet vast komen te zitten aan dingen. Een blanke vrouw is interessant en er zijn steeds meerdere mannen die me een tour door de stad willen geven. Ik vertel ze dat ik hier woon en de stad goed ken, maar dat lijkt niet voldoende. Soms helpt het wel om te zeggen dat ik heel erg getrouwd ben, dus dat doe ik dan maar.

Hierna ben ik naar Villa Rose, het hostel in de buurt, gegaan, om te kletsen met receptioniste Ida. Dit is zo’n ontzettend aardige vrouw. Ze heeft geen kinderen of man, maar lijkt gewoon gelukkig te zijn met haar leven. Ik hoop ‘t, want dat verdiend ze echt. Wat een leuk mens. We hebben afgesproken om zaterdagavond iets leuks te gaan doen en daarom komt ze zich morgen eerst voorstellen aan mijn familie.

’s Avonds, toen ik zat te werken aan mijn reisverslag, kwam Ibrahim weer langs. Hij vroeg of ik iets mee ging drinken en dat heb ik maar gewoon gedaan. Dit was beter bier dan afgelopen vrijdag, Baltika.. afkomstig uit, natuurlijk. Het slaat ook harder aan moet ik zeggen. Na drie weken al niks meer gewend! Ons gesprek was wederom erg gezellig. We hebben zelfs een stukje in het Engels gepraat, maar dat ging voor mij bijna net zo moeilijk als voor hem. Echt bizar.


Lieve mensen, ik vind het super leuk dat jullie m'n blog lezen en ook om reacties te krijgen. Het zijn elke keer lange verhalen, maar vooruit. Tot over een tijdje!