De ommekeer!

Jaja, het gaat echt veel beter met me inmiddels! Heel erg fijn.. Ik begin m'n draai te vinden, door vooral heel veel dingen te doen, zoveel mogelijk te willen leren en ook op tijd ontspanning voor mezelf in te lassen. Dus iedereen die zich ietwat zorgen om me maakte, waaronder ik zelf, kan weer rustig ademhalen!


ZONDAG 30 SEPTEMBER 2012

Ik heb wel gedroomd dat er regen zou komen.. maar helaas! Het is nog steeds even warm, zelfs om 05.45 uur kon je vanmorgen de warmte voelen. Dat is namelijk wanneer ik ben opgestaan, want om half zeven begon de ‘bijzondere doopmis’ die heel belangrijk zou zijn voor de hele familie. Tenminste, dat had ik begrepen. Ik keek er daarom ook raar van op dat alleen Faou en Eric mee gingen, maar aangezien ik toch al gedouchet en alles was, ben ik zonder vragen achterop de motor gaan zitten. Het bleek een gewone mis te zijn, niet veel interessanter dan een kerkmis in Nederland. Het enige verschil was dat je met wel honderd mensen handen moet schudden om elkaar een goede zondag te wensen en dat de kerk in Afrika wél vol zit, zelfs op dit tijdstip. Natuurlijk kwam er ook wel een leuke djembé bij kijken, maar dat was ’t enige Afrikaanse aan de hele mis. En dat ’t in Dioula was, waardoor ik niks kon verstaan. Wel echt te grappig dat ik hiervoor zo vroeg was opgestaan. Volgens mij kon Eric het wel waarderen dat ik mee was gegaan, en ik hoop dat hij niet door m’n uiterest christelijke façade heen heeft geprikt.

Hierna ben ik gaan lezen in ’t boek ‘Half The Sky’, door Nicholas Kristoff en Sheryl Wudunn, waar ik al eerder in was begonnen voordat ik het kwijt raakte in Praag. In het boek beschrijven de auteurs hoe je de onderdrukking van vrouwen in ontwikkelingslanden kunt omdraaien in kansen en hoeveel waardevoller en efficienter het uiteindelijk is om te investeren in vrouwen. Het is zo'n ontzettend inspirerend boek en 't raakt me elke keer als ik er iets in lees.

’s Middags was dan eindelijk het doopsel, ‘baptim’ genaamd. Het zag er met name uit als een grote zit-verjaardag, met de mannen en vrouwen apart en zonder hapjes en drankjes zoals we in Nederland gewend zijn. Wel kreeg ieder groepje om drie uur een grote bak rijst met wat vlees en kool, waar van harte met de hand uit werd gegeten. Fatou, die in totaal drie outfits had voor deze dag, had, heel attent, alvast een vork voor me gevraagd. Aan de rand van de bak, lag ook een geel sausje, wat er erg lekker uitzag. Vandaar dat ik ook een theelepel daarvan direct in m’n mond stopte om te proeven, niet wetende dat je echt maar een tipje van je vinger nodig hebt om al helemaal in vuur en vlam te staan. Ai ai caramba! Ik weet inmiddels hoe ‘pipamenta’ smaakt en Fatou had weer een reden om heel hard om die gekke Marit te lachen. Daarvoor had ze ’t al heel grappig gevonden dat ik niet door had dat een vrouw die uitgebreid voor me stond te zingen (of eigenlijk, te krijsen) geld van me wilde. Ik kon natuurlijk niet weten dat dat zo werkt hier!

Omdat ik heel erg moe was, ben ik halverwege naar huis gegaan en heb ’t dansgedeelte gemist. Dat komt een andere keer wel weer. Om acht uur viel ik op m’n bedje in slaap..


MAANDAG 01 OKTOBER 2012

Om 7 uur ’s ochtends liep ik vanochtend de deur uit op zoek naar een taxi, die ik opzich snel vond en me na een omweg voor een andere klant afzette bij de straat van m’n school. Ik wilde betalen met 2000 FCFA, maar hij had geen wisselgeld.. dus ik mocht gratis uitstappen! De mensen hier blijven me verbazen. Om half 8 stroomde het schoolplein vol en een half uur later mochten de kinderen het lokaal binnen. En niet zomaar een paar kinderen.. achtenzestig! Ja, 68 kinderen dus in de klas waar ik bij zit.. En omdat er zelfs nog steeds kinderen bijkomen, begint het lesprogramma pas vrijdag, of maandag. Of misschien zelfs dinsdag. Terwijl de kinderen al sinds vorige week maandag op school zitten. Afrika… De juf neemt dan ook 2,5 uur de tijd om de presentielijst te checken en de schriftjes in te nemen.

Het echte mindere aan de ervaring vandaag op de school, was dat ik, naast dat ik vooral zat te zitten, er erg van geschrokken ben dat er toch heus wel geslagen wordt in de klas. Ze vinden het blijkbaar gek dat, met zovelen en zonder iets te doen, die kinderen heel onrustig worden. En als ze dan niet luisteren… Er wordt niet enorm hard geslagen, maar hard genoeg om een aantal kinderen aan 't huilen te maken. De juffrouw slaat met een soort van rubberen slangetje, ook een keer op 't hoofd van twee kinderen met een lange houten aanwijsliniaal van 't bord. Niet heel hard, wat tikken, maar hard genoeg zodat ik de klap op hun schedel kon horen. Ik weet niet zo goed wat ik hier mee moet..

’s Middags ben ik, zonder resultaat, naar ’t reisbureau in ’t centrum gegaan en daarna gaan skypen bij Auberge. Daar zullen ze wel een hele foute indruk van me hebben, want ik zit tot nu toe elke keer te huilen als ik daar ben. Daarnaast is de oude vrouw die daar werkt echt een tang en gaf ze mij er de schuld van dat ze geen wisselgeld had..

Hierdoor was ik te laat bij het CCF, waar ik afgesproken had met Marie. Toen we net wilden gaan zitten, kwamen haar oppaskindjes de school tegenover uit. Heel leuk om hen, en hun moeder Herma, te leren kennen. Vervolgens begon het heel hard te waaien, wat duidt op een flinke regenbui, dus Marie en ik wilden zo snel mogelijk een schuilplek opzoeken. Zij had alleen geen motor bij en daarom was de oplossing met z’n tweeën op de fiets! Voor mij prima, maar zij voelde zich enorm bekeken, wat natuurlijk ook zo was. Marie is inmiddels echter Afrikaanse, heeft ook een dubbele nationaliteit, en nu kwamen we natuurlijk blanker en toeristischer over dan ooit.

Uiteindelijk kwamen we net voor de regen aan in Villa Rose, waar ik even m’n hart heb gelucht en we uiteindelijk een heel fijn gesprek hebben gehad. Ze raadde me aan om een lijstje met ‘doelen’ te gaan opstellen en die vervolgens, eventueel samen met haar, te gaan inplannen in m’n agenda. Kleine doelen zoals het verzenden van postkaartjes. Grote doelen zoals het ontmoeten van de Nederlandse ambassadeur in Ouagadougou. Het heeft me echt nieuwe moed gegeven en m’n verjaardag morgen kan een symbolisch nieuw begin zijn!
 

DINSDAG 02 OKTOBER 2012

Jarig in Burkina Faso, wat gek! Ik voelde me eigenlijk pas jarig toen papa belde, terwijl ik naar de taxi liep. Heel erg lief en ik ben blij dat dat toch nog redelijk gemakkelijk gaat allemaal.

Op school begonnen we vandaag met het oefenen van opstaan en gaan zitten, vergezeld door een heel hard ‘Je me lève’ en ‘je m’assoir’. Hard betekent ook écht hard. Zeker nadat ik m’n handen aan m’n oren had gezet, want toen werd het een wedstrijdje wie het hardst kon schreeuwen. Toen de juf even weg was, heb ik een aantal kleine pasjes met armen achter elkaar gezet. Acht tellen, wie weet ooit nog het begin van een heel erg simpel dansje.
Na de pauze heb ik geprobeerd ze een tekenopdracht te geven. ‘Teken je eigen fantasiedier’. Helaas kwam die boodschap niet helemaal over, dus toen heb ik maar een leeuw getekend voor hen om te kopiëren. Het uitdelen van de materialen was al een hele onderneming opzich. Ik heb, waarschijnlijk doordat ik niet sla, toch niet het overwicht dat de juffrouw heeft en al gauw had ik zeker de helft van de kinderen op m’n nek zitten. Ben toen toch maar even, verbaal, boos geworden, ook al ben ik daar eigenlijk helemaal niet goed in. De uitvoering van de opdracht was uiteindelijk ook nog niet echt om over naar huis te schrijven. Deze doelgroep is denk ik gewoon te jongen om echt iets mee te doen.
Terug bij m’n Burkinabé familie hebben we de slingers en ballonnen opgehangen uit ‘t ‘verjaardags-opvrolijkpakket’ dat papa me had gegeven voor vertrek. Het ziet er erg leuk uit en natuurlijk vinden de kids het fantastisch om mee te spelen. Vooral voor Amira gaat er een hele nieuwe wereld open met die ballonnen! Hierna ben ik naar Villa Rose gegaan om te skypen met thuis, toch fijn op je verjaardag. Helaas begon het na een kwartier al heel hard te onweren en te regenen, waardoor dat plan letterlijk in ’t water viel. Gelukkig had ik van Marie een film gekregen en had ik een bus Pringles bij. Heerlijk ontspannen toch wel.. ook een traktatie! Uiteindelijk werkte het internet een uur voor ’t donker weer en heb ik heel fijn kunnen skypen met papa, mama, Petra en Wouter.
Om zeven uur waren Marie en Woelie bij ons thuis, van wie ik zelfs twee kleine cadeautjes kreeg: een geluksmaskertje en een koeienstraat met leren handvat, wat hier dient als een vliegenmepper. We kregen van Fatou een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. Ze had gevraagd wat ik het liefst wilde eten en natuurlijk koos ik voor gebakken banaan. Dit keer kregen we niet alleen de uien-melange erbij, maar ook heerlijke chicken wings.. Smullen! Hierna ben ik met Marie naar Herma gegaan, door wie we uitgenodigd waren voor een borrel voor mijn verjaardag. Ik had dit eigenlijk niet overlegd met Eric en Fatou, maar ze zeiden dat ‘t ‘pas de problem’ was, ook al bleef ik tot vrij laat weg, al weet ik niet in hoeverre dat ook echt zo was.. Na een wijntje gekocht te hebben en over een hele slechte weg te hebben gemoeten, kwamen we aan bij de poort van het huis van Herma en Karst, haar man. Het deed me denken aan ’t huis van Anke en Robert, waar ik in Maleisië heb mogen verblijven. De tuin was alleen veel voller. Een grote rimboe, vol met planten en bomen die bananen, mango’s en cashewnoten voorbrengen. De geur van citroengras kwam me tegemoet. De avond was enorm gezellig. Wat een vriendelijke, geïnteresseerde mensen. Ik voelde me meteen welkom. Ook zei hadden trouwens een klein cadeautje voor me: twee handgemaakte kaarsen. Al met al dus zeker een hele andere, maar zeer leuke verjaardag gehad!

 
Woensdag 03 oktober 2012
Vanochtend heb ik me er, na vele waarschuwingen van de Afrikanen, toch aan gewaagd: Ik ben op de fiets naar school gegaan! Veertig minuten van tevoren vertrokken, met het idee dat ik te laat zou komen.. maar ik was veel te vroeg. Het duurde namelijk maar ruim twintig minuten, dus ik snap niet waar die Afrikanen zich druk om maken. Of ze hebben een hele slechte conditie, of hele slechte fietsen.. (wat allebei waar kan zijn, want ik haalde echt heel veel fietsers in), ik vind ’t in ieder geval goed te doen! Zeker ’s ochtends, want dan is ’t nog helemaal niet warm.

’s Ochtends, voor het binnengaan van de klas, worden de kinderen in drie rijen gezet. Van groot naar klein, wat alles behalve vanzelf gaat. Vervolgens worden er een soort van armbewegingen en kreten geoefend die niet zouden misstaan in ’t leger. Echt bizar, ook het feit dat ik er al aan begin te wennen.. De kinderen zijn wel al een stuk rustiger. Ik denk dat ze elke dag iets meer beginnen te begrijpen dat de vakantie over is en wat de regels van de klas zijn. Dat scheelt hopelijk ook weer een paar tikken. De juffrouw vertelde me dat er volgens haar drie soorten kinderen zijn: degenen die je het slangetje alleen maar hoeft te laten zien, degenen die na slaan stil zijn en degenen die thuis ook geslagen worden en daarom overal aan gewend zijn. Daarnaast is ze ervan overtuigd dat het ‘gewoon komt omdat deze kinderen zwart zijn. Zwarte kinderen luisteren namelijk nooit. Witte kinderen luisteren naar alles wat de leraar zegt.’ Uhm, nee. Ik denk niet dat die theorie klopt, maar dat geloofde ze niet. Het is echt geen slechte vrouw hoor. Ze is zelfs ontzettend aardig, maar deze manier van orde houden is hier nu eenmaal gewoonte, denk ik.

Oh en bah.. de wc op school! Daar ga ik dus never nooit meer naar toe. Het is zo'n echt Afrikaans toilet, wat opzich geen probleem is.. maar als je daar een dakje van golfplaten overheen maakt, wat de hele dag in de zon staat.. iehwl!!

Vanmiddag en vanavond heb ik gelezen in m’n Burkina Faso – reisgids en nog wat dingen aan m’n doelenlijst toegevoegd. Heb ook meteen wat kleine dingen ingepland en wat dingen verwerkt op m’n laptop. Heel nuttig dus!


DONDERDAG 04 OKTOBER 2012

Vandaag was ik vrij van school! Heel fijn dat ze me dat gisteren al verteld hadden en ik daar niet pas vanochtend om kwart over zeven achter kwam. Mijn vrije ochtend heb ik doorgebracht op zoek naar wat ansichtkaarten. Het was een heel geregel en ik ben benieuwd hoe lang hun reis dat gaat duren.. Daarna werd ik door Marie opgehaald om bij haar en Woelie, die overigens al veel woordjes Nederlands kent, te gaan eten. Onderweg deden we de boodschappen bij verschillende stalletjes en bij haar thuis hebben we aardappelen, vlees met jus en gekookte kool klaargemaakt. Echte Hollandse pot dus! Heerlijk. Beetje jammer dat ik weer de fout in ging met 'piment', dat hete spul van de baptim.. Ik dacht dat 't gewone peper was!

Om drie uur had ik m'n eerste Franse les. De leraar ging meteen goed aan de slag met een pittige les. Heel erg fijn, want ik was natuurlijk een beetje sceptisch nadat hij de eerste keer niet was komen opdagen. We hebben de nuance-verschillen tussen de verschillende niveaus van de Franse taal besproken, best lastig. Wel erg mooi dat ik hemzelf betrapte op een fout toen we aan 't oefenen waren! Ghehe.. Mijn Frans gaat wel echt al veel beter, wat super fijn is. Ik kan het steeds beter volgen en het reageren vordert ook.

Hierna zijn Marie en ik naar SOS Kinderdorp gegaan, net buiten Bobo. Het duurde even voordat we er waren, want de motor ging onderweg kapot.. Marie heeft hier haar eerste stage gelopen, bij een erg gepassioneerde en wijze verpleegkundige. Hij vertelde me uitgebreid overde complexe problemen hier in Burkina Faso en ik was er erg van onder de indruk. Tot nu toe heb ik alleen de Burkinabé gezien waarmee het best wel goed gaat. Ik woon bij een redelijk welvarend gezin en werk met de 20% van de kinderen in 't land die wél naar school gaan en met mensen die wél een baan hebben in de stad. Tijdens ons bezoek kwam er ook een vrouw binnenlopen, die zojuist een miskraam had gehad. Erg indrukwekkend allemaal. Ik werd enorm geraakt door zijn verhaal en had zelfs de tranen in m'n ogen staan, nu ik het schrijf weer. Dit is de reden dat ik dit vakgebied in wil en dat ik hier ben. Niet voor de mensen die zich gemakkelijk zelf kunnen redden, maar om hen te helpen die mijn hulp ook echt nodig hebben. Wie weet dat ik ook voor SOS wat kan betekenen, dat zou ik erg graag doen. Maandag maar eens langs.

Omdat het al veel te donker was, heeft Marie me naar huis gebracht en na wat spelen met de kinderen ben ik snel gaan slapen. Niet vergeten morgen wel naar school te gaan!


VRIJDAG 05 OKTOBER 2012

Vanmorgen stond ik heb met een erg benauwende pijn in m'n borst, heel erg eng. Ik kon bijna niet uitademen en drinken deed ontzettend pijn. Achteraf heb ik waarschijnlijk m'n malariapillen met te weinig water ingenomen, maar ik was toch erg blij dat dit gedurende de ochtend zakte.. Ik weet niet zo goed of ik er gerust op zou zijn als ik hier naar een ziekenhuis of kliniek zou moeten. No offense.

Op het schoolproject is 't tot nu toe allemaal een beetje hetzelfde. Ik kijk hoe de juffrouw haar programma uitwerkt. Ze hebben 't hier goed voor elkaar en hebben m'n hulp niet per se nodig. Ik weet niet zo goed of ik hier een toegevoegde waarde ben eigenlijk, vooral omdat deze kinderen te klein zijn om m'n opdrachten te begrijpen en de ouderen daar geen tijd voor hebben.

's Middags heb ik m'n Franse huiswerk gemaakt en met Faou erg gelachen om 't Nederlands-Franse woordenboek. Ze vond de Nederlandse woorden hilarisch en zoals zij ze uitsprak kan ik me dat ook wel voorstellen! Daarna kwam een vriend van Eric langs, met wie ik al eerder deze week interessante gesprekken heb gehad over de politiek in dit land. Deze keer ging het over polygamie, iets wat ik natuurlijk nooit zal begrijpen en hij de normaalste zaak van de wereld vindt. Desondanks is 't echt een hele aardige vent en hebben we afgesproken om morgenavond naar een concert met Afrikaanse muziek te gaan luisteren.

's Avonds ben ik voor 't eerst gaan stappen hier in Burkina Faso! Wat een leuke avond. Fatou had haar neef gevraagd of ik mee kon met hem en z'n vrienden en dat mocht natuurlijk. Iedereen is zo gastvrij hier. We gingen eerst wat drinken bij een barretje, recht aan een straat, en daar heb ik een superleuk gesprek gehad met een jongen die verdacht veel op Dio leek. Daarna zijn we naar Macoumba gegaan, dé club van Bobo blijkbaar. Wat een foute tent zeg! Haha. Het eerste half uur heb ik echt moeite moeten doen om m'n lachen in te houden. Zeker toen het hippe Europese half uurtje begon.. met Dragostei Din Tei! Haha, wat een grap. De Afrikaanse muziek was wel echt heel erg leuk. Ik kreeg zelfs het compliment dat ik het beste danste van alle blanken die hier ooit geweest waren. Om drie uur ben ik lekker m'n bedje in gedoken..

Tot het volgende verhaal!! xx