Genieten!!

Nog vier weken en dan ga ik vertrekken uit Bobo. Ik ben zo blij dat ik over m’n heimwee heen gekomen ben. En eigenlijk ben ik ook heel erg trots op mezelf daarvoor. Als ik terug ben zal ik me denk ik pas realiseren wat ik allemaal gezien, gedaan en geleerd heb. En hoe goed deze ervaring voor me is geweest en dat ik er op mijn manier het allermeeste van gemaakt heb. Ik kan ontzettend veeleisend zijn tegenover mezelf wat dat betreft; je kunt altijd meer doen. Maar ik zorg er hier voor dat ik elke dag wat belangrijks leer of doe en dat lukt zeker! Ik ben momenteel zelfs heel erg aan het genieten. Wie had dat gedacht!! Haha.


WOENSDAG 31 OKTOBER 2012

De laatste dag van oktober al weer! Vanochtend heb ik geoefend op m’n uitspraak. Verhaaltjes over Afrikaanse kinderen opnieuw en opnieuw lezen, ondertussen woorden opzoeken en bemoedigend toegelachen worden door Eric.

Daarna ben ik op weg gegaan naar het Museum voor Traditionele Kunst, maar zover ben ik niet gekomen. Ibrahim belde namelijk, om te zeggen dat hij wel tijd had om me deze ochtend rond te leiden. Dit is een jongen die ik een paar weken geleden bij het postkantoor heb ontmoet. Hij heeft drie jaar geleden polio gehad en sindsdien werken zijn benen niet meer, net als zijn duimen. Desondanks heeft hij een ontzettend positieve instelling. Hij werkt voor een organisatie voor en door poliopatiënten, als speelgoedmaker. Zoals altijd hier in Afrika: plannen omgooien en meegaan met wat er op je pad komt! Allereerst nam hij me, achterop zijn aangepaste motor, mee naar zijn werkplaats. Hier werkt hij met drie anderen en samen maken ze ontzettend leuke puzzels van Afrika, leerspelletjes voor kinderen en mobiles. Daarna hebben we nog wat andere werkplaatsen bezocht: eentje voor potterie, fietsenmaker en kledingmaker.

Al deze mensen waren stuk voor stuk zo positief, wat ik enorm inspirerend vond. De rest van de dag heb ik met een grote glimlach op m’n gezicht rondgelopen. Wat fantastisch dat deze mensen echt kijken naar wat ze wél kunnen en hun handicap slechts zien als een klein obstakel in hun leven, wat ze allang overwonnen hebben. Ik denk ook echt dat ’t voor iedereen, ook wat betreft ontwikkelingssamenwerking, zo belangrijk is om de krachten en mogelijkheden van mensen te zien. Waar hulp nodig is, moet geholpen worden. Maar mensen zijn tot zoveel in staat, zelfs als alles in het leven tegenzit. Als je je er volledig voor inzet, kom je zoveel verder dan je in eerste instantie gedacht had. Dat realiseer ik me hier maar weer eens!

In de tussentijd heb ik ook een woordenboek Engels-Frans en Frans-Engels voor Ida gekocht, wat ik haar bij aanvang van de les vanmiddag gegeven heb. Ze was er zo blij mee. Wat is ’t toch leuk om mensen gelukkig te maken! We hebben er ook meteen enorm mee gelachen, omdat ze me bij elk woord dat ze niet wist vragend aankeek en ik dan met een strenge blik naar het woordenboek kijk. Hij ligt er niet voor niks natuurlijk haha.

Daarna had ik m’n eigen Franse les, waar ik veel uitleg heb gekregen over de uitspraak van de taal. Het hoe en waarom daarvan. Ook hebben we een lange oefening gemaakt, waarin ik Franse zinnen moest verbeteren die blijkbaar fout waren. De meesten klonken voor mij echter ontzettend logisch.. Lastig! Hij snapte mijn gedachtegang wel, maar zei ‘dat is gewoon geen Frans’. Hmm, tja dat kan ik nog niet ontdekken denk ik.

Ik was natuurlijk ook heeeeel benieuwd naar de uitkomst van zijn zoektocht naar projecten voor me. Helaas, helaas, helaas. Ook dit is weer op niks uitgelopen.. Zowel het project met de HIV-positieve vrouwen, als met de vrouwelijke entrepreneurs is niet mogelijk, omdat zij pas in Januari terugkeren naar Bobo. Het is momenteel namelijk oogstperiode en alle vrouwen verblijven deze maanden in het dorp om op het land te werken. Echt heel erg balen! Ik had me er erg op verheugd en het had me veel nieuwe energie gegeven. Er was wel een leuke kleuterschool, maar ´leuk´ betekent ook ´rijk´ en dat is nu net niet de doelgroep die ik interessant vind. Daarnaast kan ik dan ook terecht op de kleuterschool van Junior. Heb besloten me er niet door laten kisten. Ik ben inmiddels gewend dat dingen hier tegen kunnen vallen. Het heeft geen zin om je daardoor op je kop te laten zitten.

Snel naar huis om me een beetje op te frissen, want ik heb vanavond afgesproken met Lean om het flesje rosé soldaat te maken. Ik had bedacht om de motor te pakken, maar misschien pak ik toch wel de taxi en dan kan Lean me thuis brengen.. Nee! Hup, die motor op! Als je het nu niet doet, doe je het nooit. Dus inderdaad, Marit de Looijer crost op een Yamaha brommer de straten van Bobo door. Af en toe wat schakelprobleempjes, maar verder helemaal veilig aangekomen bij Lean. In het donker kon ik alleen de poort niet zien, dus was ik ietsje te ver, maar ook dat is goed opgelost.

Wat een enorm gezellig avond hebben we gehad! Ik vind Lean zo´n leuke vrouw, met zoveel interessante verhalen over haar reizen. Ze heeft zoveel gezien en gedaan, dat dat heel veel leuke gespreksstof oplevert. Bijvoorbeeld over het vreemdenlegioen, dat traint in Djibouti en, ook al is het statenloos, gefinancierd wordt door Frankrijk.. met alle gevolgen van dien. Of over dat Israëliers niet zo heel aardig zijn. En dat de vrouwen in Djibouti blijkbaar de mooiste op aarde zijn. En nog veel meer!

We zijn gaan eten in ‘L’eau de vive’; levenswater. Dit restaurant wordt gerund door Afrikaanse nonnen, die overigens niet in grijze gewaden gekleed gaan. Gewoon lekker veel kleur! Het waren wel hele rustige, bescheiden vrouwen, die om een uur of negen vroegen of we samen met hen het ‘Ave Maria’ wilden zingen. Dit om stil te staan bij en te bidden voor onze naasten die zich momenteel te maken hebben met oorlog, ziekte of honger. Ik realiseerde me dat dit voor de mensen hier natuurlijk veel meer een werkelijk deel van hun leven is. Het komt voor veel meer mensen hier dichtbij. Dat vond ik wel even indrukwekkend.

Na ons hoofdgerecht zagen we ineens dat andere mensen ijs hadden besteld. We keken elkaar aan en dachten allebei hetzelfde: Wij willen ook ijs!! Dus Lean een dame blanche en ik een coupe Burkina, wat zelfgemaakt notenijs was met slagroom en karamelsaus.. halleluja! (Om maar bij het nonnen-thema te blijven). Jeetje, wat was dat even lekker. Echt genieten. Het kostte wel wat, maar ik heb er echt geen spijt van gehad. Je moet toch ook zelf een beetje blijven genieten.

Lean heeft ook veel gelezen trouwens, dus ik ben naar huis gegaan met een stapel aan boekentips en het idee om, in plaats van maskers te kopen hier, thuis een e-reader (Sony is volgens haar het beste, met een goed contrast) te gaan kopen, om via het lezen van boeken nog meer te leren over andere culturen, politieke systemen en de psychologische aspecten achter die twee. Onderzoeken, leren, begrijpen!


DONDERDAG 01 NOVEMBER 2012

Vanochtend kwamen we weer eens een Hummer tegen met geblindeerde ramen. In Nederland zou je dan denken dat een type als Gordon in zo’n overdreven auto zit, maar hier weet je bijna zeker dat het een wapenhandelaar is. Geen fijn idee. Ongeveer 80% van de mannen hier heeft een wapen in huis, om zich te kunnen beschermen of zoiets. Het is verplicht een vergunning te hebben, maar ga er maar vanuit dat bijna niemand die op zak heeft..

Na de middag weer een Engelse les voor Ida. Ze vind ’t echt ontzettend leuk en voor mij is ’t ook heel leuk om te doen!

Toen ben ik naar het CCF, Centre Culturel Français, gegaan voor het filmfestival ‘Cine Droit Libre’. Blijkbaar was ik een beetje te laat, dus ik ben snel gaan zitten. Ontzettend veel Burkinabé! Bijna de hele zaal! Eerlijk gezegd had ik veel meer blanken verwacht, maar heel erg goed dat er hier vooral Afrikanen zitten. Allereerst zagen we een korte documentaire over een jongen waarvan men dacht dat hij bezeten was door de duivel, waarschijnlijk omdat hij drugs had gebruikt. De dorpelingen hadden hem daarom vastgebonden aan een boom. Ze waren bang dat hij anders zou ontsnappen… Nou, als iemand mij vast zou binden aan een boom, zou ik ook vluchtneigingen vertonen! De kerkelijken in ’t dorp probeerden vervolgens via allerlei gezang, aanrakingen en bezweringen de duivel uit te drijven. Heel bijzonder..

De hoofdfilm ging over Floribert Chebeya, een mensenrechtenactivist uit Congo, die in 2010 vermoord is. De film laat het proces tegen een korps van de nationale politie zien. Er wordt namelijk vermoedt dat zij er verantwoordelijk voor zijn, wellicht zelfs in opdracht van de staat? Ik was heel trots op mezelf dat ik bijna de hele film echt goed heb kunnen volgen! Gaat goed met dat Frans! Tijdens de film kwam er enorm veel reactie vanuit het publiek. Uitlachen, boegeroep, applaus.. het wisselde elkaar in hoog tempo af. Ligt dit onderwerp hier heel gevoelig of is dit gewoon hier in Afrika? Ik vond ’t in ieder geval heel interessant, want zo krijg je meteen de mening van de mensen om je heen mee! Na afloop was er een debat met de Minister van Mensenrechten (die hebben wij niet (nodig)), aan wie veel kritische vragen werden gesteld. Inmiddels was mijn concentratie echter op, dus dat heb ik allemaal niet helemaal kunnen volgen.

Na de film heb ik met fiets en al een taxi genomen, waarna ik bij aankomst werd begroet door een kusjesaanval van Junior. Volgens mij heb ik er wel tweehonderd gehad, want hij wist niet van ophouden.

Afrika is trouwens heel goed voor je zelfvertrouwen haha. Vandaag in totaal wel twaalf keer (ik heb ’t eens bijgehouden) te horen gekregen hoe mooi/knap/schitterend ik ben. Heel lief allemaal, dankjewel, haha.


VRIJDAG 02 NOVEMBER 2012

De chauffeur was veel en veel te laat. We zouden om half zeven vertrekken, maar pas om kwart over zeven kwam er een auto voorrijden en toen moesten we ook nog iemand anders oppikken. Eric was zichtbaar geïrriteerd. Vandaag is namelijk de dag van de ceremonie voor de anti-besnijdenisorganisatie waar hij deel van uitmaakt. Een jaarlijks evenement ter promotie van de organisatie en om een positief signaal te geven voor het komende jaar van inzet. Ik dacht vooral: dan had ik nog een uur langer kunnen slapen.. (Later viel ik namelijk in slaap op de schouder van één van de vrouwen in de auto).

De man waarop we nog moesten wachten bleek echt een ongelooflijk karakteristieke verschijning te zijn. Een oranje moslim-gewaad, inclusief hoedje, maar dan met een veel te snelle zonnebril. We zaten met drie vrouwen en hem op de achterbank, veel te knus natuurlijk. De hele weg, zo’n anderhalf uur, heeft hij commentaar geleverd op de rijstijl van de chauffeur, de wegen.. op zo ongeveer alles wat hij kon bedenken eigenlijk. In Dioula, want Frans sprak hij niet. Toch kon ik meestal de context wel begrijpen en zijn stem alleen al maakte me enorm aan ’t lachen. Wat een portret, hilarisch!

De ceremonie vond plaats in het dorp Sayaga, in de regio Kenedougou. Dit dorp ligt slechts op vijf kilometer van de grens met Mali en is daarom een belangrijke schakel in de strijd tegen de besnijdenis van meisjes. In Mali is dit namelijk nog niet verboden, waardoor veel moeders hun dochters de grens over nemen voor het ritueel. Ook komt het in dorpen sowieso nog veel meer voor dan in de stad, dus de dialoog hier is enorm belangrijk. Besnijdenis is overigens niet iets religieus, maar men denkt hier dat als een meisje haar clitoris nog heeft, dat ze dan veel vrijer zal omgaan met seksualiteit. Dit zou haar geen goede huwelijkspartner maken en daarom moet dat voorkomen worden.. bizarre gedachte.

Na een hoop gesjouw met stoelen kon de ceremonie eindelijk beginnen toen Madamme Traoré haar intrede maakte. Zij is de presidente van de organisatie, die ik al ontmoet had tijdens Tabaski. Deze vrouw loopt mank, volgens mij gewoon van zwaarlijvigheid, en heeft de meest ontevreden blik op haar gezicht die ik ooit heb gezien. Ze is echter enorm populair bij de vrouwelijke doelgroep van de organisatie. Iedereen begroet haar en ze beginnen samen te dansen. Dan pakt ze de microfoon en begint er vanalles in te schrijven, in Dioula. Een luid applaus stijgt op. Vervolgens beginnen spontaan alle muzikanten te spelen, staan vele vrouwen op om te dansen en acrobaten beginnen allerlei trucs te doen. Een echte Afrikaanse sfeer. Zoveel energie, ongelooflijk! Ik besluit een rondje te lopen om foto’s te maken en ach, waarom ook niet.. ik doe ook mee met het dansen en feesten! Echt heel erg leuk en volgens mij werd mijn impulsieve actie ook wel gewaardeerd door de vrouwen hier. (Ik vroeg de gekke man trouwens om dit tafereel van mij en de vrouwen te filmen en hij wilde dat graag doen. Achteraf bleek dat hij helemaal niet had begrepen hoe de camera werkte. Hij had uitbundig me gevolgd en meerdere posities ingenomen, maar de camera had geen moment gelopen.. haha.)

Net nadat ik was gaan zitten, arriveerde ineens met zwaailichten en sirene de nationale politie. De autoriteiten zijn gearriveerd! Een aantal vrouwelijke ministers en wat gouverneurs. De burgemeester en nog wat bobo’s. Toen iedereen zat kon het officiële gedeelte beginnen. Dit waren vooral veel toespraken van mensen die zichzelf belangrijk vinden en die dan weer een cadeau aangeboden kregen.

De organisatie werkt trouwens heel nauw samen met ‘Action Social’ een overheidsinstelling, onderdeel van het Ministerie van Solidariteit. Ik heb trouwens het gevoel dat de overheid hier alles behalve efficiënt werkt. Overal is wel een ministerie of departement voor en langs de weg zie ik zoveel borden van instellingen met enorm lange namen.. dat kan nooit goed in elkaar zitten.

Ondertussen strooide Madamme Traoré met geld. Letterlijk en heel opzichtig. Een bizar tafereel. De muzikanten kregen één, twee, drie, vier, vijf, zes briefjes van 10.000 CFA, de volgende muziekgroep ook, een vrouw die ging dansen ook.. Mijn mond viel echt open van verbazing. Is dit normaal in deze cultureel of is zij gewoon echt een dramaqueen die enorm houdt van de aandacht? Later vroeg ze of ik haar kon helpen met sponsors te vinden in Nederland, omdat de organisatie toch echt wel meer geld nodig had… ‘Je peux essayer’, heb ik gezegd. ‘Pas als je stopt met geld wegsmijten’, dacht ik stiekem.

Daarna hebben we met z’n allen gegeten en gedronken. De politiemannen zaten overigens gewoon aan het bier. Ik heb weer iets nieuws geprobeerd: een soort van hele vaste bonenpudding, die volgens Eric echt heeeeerlijk is. Uhm, naja, het is te eten, haha.

Vervolgens hebben we drie uur gewacht op iets wat voor mij onduidelijk was, terwijl Madamme Traoré geld uitdeelde voor de opleiding van vrouwen en ondertussen behandeld werd als een godin. Voetmassage, snoep, mensen die dingen voor haar opraapte.. Ik kan er nog steeds met m’n hoofd niet bij. In zo iemand wil ik in ieder geval echt niet investeren, ook al doet ze daarnaast waarschijnlijk enorm goed werk. Ze bereiken volgens mij best wel wat met deze organisatie, maar ik heb toch liever iemand die iets bescheidener is en zichzelf meer op de achtergrond stelt. Dan heb ik er meer vertrouwen in dat ál het geld goed besteedt wordt aan de hulpbehoevende doelgroep.

Uiteindelijk zijn we toch vertrokken, maar begon de motor heel erg te ruiken en ook wat tegen te sputteren. Oeioei! Na twintig minuten stil staan wisten we nog steeds niet wat er aan de hand was. Dus wat doe je dan hier in Afrika? Gewoon doorrijden. Op hoge snelheid nog wel. Jaja..
Tijdens mijn avondeten had Fao weer bijles. Die leraar is echt niet goed bij z’n hoofd.. vind ik dan. Hij schreeuwt tegen haar en laat haar honderd keer door haar hurken gaan met haar armen op haar hoofd als ze iets niet goed doet. Ik moet me inhouden er niets van te zeggen, want dat is duidelijk niet mijn plaats. Fatou heeft het gezien, maar loopt er gewoon langs terwijl haar dochter huilt, dus dit zal wel normaal zijn hier..

Na het eten heb ik heel veel loopoefeningen met Amira gedaan. Het gaat al steeds beter! Inmiddels loopt ze rechtop en met een redelijk tempo, als we allebei aan een kant een stoel of blik vasthouden. Ze heeft echter nog niet het evenwicht om zelfstandig te lopen, maar wie weet binnenkort! Vanavond was ook de finale van Faso Academy, maar ik viel binnen twintig minuten al in slaap op de bank. Goed dat Ida en ik toch niet naar de film en uit dansen zijn gegaan. Zij was koortsig, maar ik had ’t duidelijk ook niet gered haha.


ZATERDAG 03 NOVEMBER 2012

“Marit! Zaminamina! Zaminamina!” Dat is Junior die wil dat ik ‘Waka Waka, this time for Africa’ opzet. En nog een keer. En nog een keer En nog een keer. Hij wil er vooral naar luisteren. Dansen wil hij niet en zodra ik begin mee te zingen dan doet hij z’n hand voor m’n mond. “Zaminamina!” Wat een schatje is het toch. Ik ga hem wel echt missen als ik terug ga naar Nederland. Van Fatou mag ik hem meenemen in m’n koffer. Misschien een idee?

Vanochtend heb ik de blindenschool bezocht. Het zit echt om de hoek en toen Marie en ik er aankwamen werden we meteen begroet door wel twintig kinderen. Deze groep heeft duidelijk behoefte aan aandacht en dat ga ik ze dan ook zeker geven! De school wordt voornamelijk gerund door mensen die zelf ook blind zijn en ze waren meteen enthousiast over onze komst. Het idee is nu dat ik er één of twee keer in de week mee ga draaien de komende maand. Aan de hand van mijn ervaringen zetten we dan een daadwerkelijk project op voor komende stagiaires, zodat die goed geïnformeerd en met de juiste verwachtingen aan hun vrijwilligerswerk hier beginnen. Een soort van verkennende opstart van de samenwerking dus! Ik denk dat dat een hele geschikte vorm is =)

Via de fruitmarkt ‘voor vrouwen’, die overigens half leeg was en waar ook veel mannen zitten, ben ik toen naar Club Muraz gefietst. Het was even zoeken, maar toen vond ik toch deze semi-Franse sportclub. Heerlijk om even een paar uurtjes te Heerlijk om even een paar uurtjes te zwemmen, lezen en muziek te luisteren. Ontspannen zonder dat er om de haverklap mensen tegen je beginnen te praten. Even echt tijd voor mezelf, dat heb je hier soms wel nodig.

’s Avonds heb ik Fati gebeld, of ze wat de doen had. Dat bleek niet zo te zijn, dus ben ik op de motor naar haar toe gegaan. Samen met Junior, tegen wie ik heel streng geweest ben op de route naar Fati’s huis. Hij wilde namelijk zelf rijden, dat jochie van vier jaar, en zat de hele tijd aan alle knopjes. “Junior! Abla!!” De avond bij Fati was heel erg gezellig. We hebben een gek wit sapje gedronken over vanalles gekletst. Zelfs over het gebroken hart dat ze momenteel heeft. Volgens mij vond ze dat erg fijn, omdat ze dat hier niet aan veel mensen kan vertellen. Dat wordt namelijk meteen doorverteld en geeft het meisje een slechte naam. Toen ik ging vertrekken gaf ze me een ketting cadeau, ontzettend lief. Een hele kitscherige ketting, maar het gebaar vond ik heel erg mooi. Junior was inmiddels in slaap gevallen, dus Fati is even meegereden naar huis met mijn broertje achterop haar rug.

Lieve mensen! Tot de volgende blog! Laat maar weer een leuk berichtje achter =) Ik ben trouwens allerlei leuke mensen aan 't zoeken waar ik jullie spullen aan kan geven! Het weeshuis, het atelier van de jongens met polio, de school van Trudy... dus dat komt goed! Ik zal er leuke foto's van maken!!! Nogmaals heel erg bedankt voor alle lieve, leuke spulletjes =D