Aftellen is begonnen.. ojee!

Wat zouden opa en oma vinden van wat ik nu allemaal doe? .. dat vroeg ik me vandaag op de fiets af. Ik denk dat ze heel trots zouden zijn. Maar wat had ik 't graag allemaal aan hen verteld!

ZONDAG 04 NOVEMBER 2012

Vandaag heb ik ‘African in Greenland’ gelezen, een boek dat Lean me aan had geraden en toevallig in Villa Rose lag. Het gaat over een jongen uit Togo, waargebeurd overigens, die in een dorp in de bush-bush woont tijdens het eind van de koloniale tijd. Op een dag vindt hij een boek over Groenland en besluit daar naar toe te vertrekken. Tien jaar later komt hij daar eindelijk aan. Zodra hij aan land stapt, valt het stil en kijken alle mensen deze lange, donkere man aan... Daar ben ik nu, haha. Dus ik ben heel benieuwd hoe dit verder gaat: over cultuurverschillen gesproken!

Aan het eind van de middag ben ik naar L’Arbe en Face gegaan, het weeshuis verderop in de straat. Daar heb ik anderhalf uur gekleurd met de kinderen. Ze vonden het superleuk en we hebben een heleboel mooie kunstwerkjes gemaakt, met dank aan het papier en de wasco die ik meegekregen heb! Je merkt wel dat er een enorm verschil is tussen de kinderen. Degenen die nooit naar school zijn geweest, hebben ook een enorme achterstand wat tekenen betreft.

’s Avonds moe maar voldaan snel in slaap gevallen, want de ventilator is gemaakt! Huis-tuin-en-keuken-werk van Eric, maar wat maakt het uit!


MAANDAG 05 NOVEMBER 2012

Op naar ‘Dispensaire Trottoir’! Dit is de stichting waar ik vanaf deze week nog vier weken hard aan de slag ga. Zelf geregeld, dus daar ben ik erg trots op. Je kop niet laten hangen, maar doorgaan! Kijk hoe goed dat uitpakt. Het is hier nog leuker dan ik van tevoren dacht! Eric had het me aangeraden, omdat Junior hier ook op de kleuterklas zit. Naast de kleuterklassen hebben ze een voedingscentrum voor baby’s, een infirmerie, een verloskundige, een apotheek, voorlichtings- en discussieactiviteiten, een bibliotheek, een klas voor kinderen met een grote leerachterstand, een klas voor moeilijk opvoedbare kinderen, eigen akkers om in eten voor iedereen te voorzien, bijlesdonderdag en een opleidingscentrum voor vrouwelijke kleermakers. Een erg all-round centrum dus, waar heel veel gratis is of tegen een hele lage prijs. De directrice, Hema (makkelijk te onthouden), is erg gedreven en doet het absoluut niet voor het geld. Dat merk je aan alles wat ze zegt en doet. Maar naar mijn indruk is ze wel een sterke zakenvrouw, die precies weet wat ze wil en vecht voor wat ze belangrijk vindt voor de mensen hier. Na de rondleiding hebben we afgesproken dat ik hier elke dinsdagmiddag, hele donderdag en vrijdagochtend kom helpen.

Hierna ben ik met Fatou naar de kleermaker gegaan, die mijn stoffen gaat omtoveren in een ontzettend mooie jurk. Hoop ik! Maten opgenomen, even getwijfeld over waar ik de pailletten precies wil en toen mijn zegen gegeven. Ben erg benieuwd =)


DINSDAG 06 NOVEMBER 2012

Wekker om kwart voor zes… Op naar ExaLab voor een bloedtest. Toch verstandig om te testen of ik wel malaria had, en welk type dan, of dat het tyfus was of helemaal iets anders. Ik was er erg op tijd, dus hoefde niet te lang te wachten. “Tu n’as pas mangé?” Euhhh, jawel. Een brood. “Hmm. D’accord. Ça marche.’’ De verpleegkundige vond me erg ‘courageuse’, maar dat was echt alleen de buitenkant. Ik ben wel wat gewend wat betreft naalden in m’n armen, maar zo alleen in Afrika dat voelt toch net ietsje anders.

Tijdens mijn Franse les daarna, inclusief thee met citroen, hebben we de ‘pronoms personnels’ geoefend. Heel belangrijk, maar ‘gelukkig’ doen ook veel Fransen dat nog steeds fout. Ook weer veel interessante gesprekken gevoerd natuurlijk! Mijn leraar heeft in de jaren tachtig acht jaar in Rusland gestudeerd, in de buurt van de Zwarte Zee. Ongelofelijke verhalen die hij vertelde over zijn studie, zijn stage op het platteland (waar ze nog nooit een zwarte man hadden gezien) en dat er sinds toen een foto van 100 x 75 cm van zijn hoofd bij de ingang van de universiteit hangt. Haha, fantastisch.

Mijn middagprogramma was voor ’t eerst bij ‘Dispensaire Trottoir’, waar ik ging helpen bij de vrouwen-discussiegroep. Discussiëren, leuk, dat is wel iets voor mij! Beetje jammer dat het in Dioula was… Gelukkig heeft de begeleidster goed voor me vertaald. Ik dacht dat ik iets te laat was, maar natuurlijk is iedereen hier in Afrika ook te laat. Geen probleem dus! Wat wel een probleem was, was dat er blijkbaar een aantal vrouwen waren die mij kenden. Ik had geen idee, helaas. Erg lullig! De rest van de tijd kreeg ik dan ook een paar vuile blikken toegeworpen. Ik glimlachte maar vriendelijk terug.

Het centrale onderwerp vandaag was ‘Als je seropositief bent, hoe vertel je dat dan aan je naasten?’. Het probleem hier is dat mensen met HIV/Aids soms of vaak enorm worden gediscrimineerd. Uitstoting is heel normaal. Je moet ergens anders slapen en eten, mensen willen je niet aanraken of bij je in de buurt zijn. Daarom zeggen veel vrouwen het voor de meerderheid geheim te willen houden en alleen hun man en misschien iemand anders in vertrouwen te willen nemen, om samen de medicijnen enzo te kunnen regelen. Gelukkig vinden ze wel dat hun geliefde het móet weten, in verband met de risico’s voor hem. Toch is er ook dan het risico dat je man bij je weggaat.
Halverwege het kringgesprek kwam ik er pas achter dat ik de enige vrouw in de zaal was die níet seropositief is. Dat maakte wel even indruk. Zeker omdat je weet dat er op dit moment geen behandeling beschikbaar is en veel van deze vrouwen er over een aantal jaar niet meer zullen zijn. Heftig.

Hierna ben ik snel doorgefietst naar ExaLab, voor de uitslag van m’n bloedtesten. Alles is negatief, dus dat is heel positief! Er zit geen enge ziekte in m’n lijf en daar ben ik heel blij mee. Pfieuw! Onderweg naar huis maar even nieuwe anti-mug gekocht bij de apotheek. Ik wil niet alsnog malaria krijgen natuurlijk!

’s Avonds was Fati gezellig langsgekomen. We hebben, samen met Fatou, veel gekletst, terwijl zij de haren van Fao invlechtte. Die keek daar enorm pijnlijk bij, dus ik weet niet of ik die vlechten alsnog wel wil haha. Wat ook een beetje pijnlijk was, was dat ik gewoon was gaan eten terwijl zij er was. Dat maakt opzich helemaal niet uit, maar het is hier wel heel normaal om ‘Vous êtes invitée’ te zeggen en dat was ik even vergeten. Ohoh Marit.. weer een leermomentje!


WOENSDAG 07 NOVEMBER 2012

Gaaaap… Huh? Hoor ik nou bezoek om half zeven ’s ochtends?? Het moet niet gekker worden hier! Het bleek echter Ismaël te zijn, een vriend van Eric die in Ouagadougou woont. Zijn vader is gisterochtend overleden, wat Bra me al verteld had, met tranen in zijn ogen. De begrafenis is morgen en daarom verblijven hij en wat anderen de komende dagen bij ons. Zijn broer, Siaka, woont in de Verenigde Staten en kan pas later deze maand overkomen. Er hangt een trieste sfeer en ik vind ’t lastig om in ’t Frans te zeggen wat ik wil zeggen. ‘Mes condoleances’ en ‘du courage’ dan maar.

Vandaag is mijn eerste werk/observatie-dag op de school voor blinde en gehandicapte kinderen. Ik werd heel warm ontvangen; meteen een heleboel handjes en een leuk gesprek met één van de ouderen leerlingen. Vandaag heb ik geholpen in de ‘Classe da la initiation’, waar de eerstejaars leerlingen zitten. Zij kennen nog geen braille en moeten nog wennen aan de schoolsituatie. Er zitten twaalf kinderen in de klas, leeftijd tussen vijf en negen jaar en ongeveer de helft van de kinderen is blind of slechtziend. De rest heeft een verstandelijke handicap, of een combinatie van beiden. Eén meisje, die meteen m’n grote vriendin werd, heeft het syndroom van Down. De meester is ontzettend vriendelijk en lacht veel. Hij slaat niet, maar helpt de kinderen. Als een kind iets goed doet geven we zelfs met z’n allen een applaus. Wat een enorm contrast met de school waar ik begonnen ben! We praten en zingen Frans, doen loopoefeningen en één voor één mogen de kinderen ook voor meester spelen. Het is zo belangrijk kinderen, en vooral deze kwetsbare doelgroep, een speciaal gevoel te geven. Ze beginnen helemaal te stralen.. goed voor hun zelfvertrouwen!
De hele ochtend werd ik overigens weer met nieuwsgierige ogen aangekeken. Net voor de pauze zwaaide ik naar een jongetje aan de andere kant van de klas. Die schrok daar zo van, dat hij spontaan van z’n bank af viel! Een luid gelach van iedereen hield bijna vijf minuten aan.

Bij thuiskomst begon het heeeeeel hard te regenen. Vond ik dan. Fatou was totaal niet onder de indruk. ‘Dit is geen regen, Marit. Dit is gewoon een beetje water. Dit noemen wij echt geen regen.’ Ben blij dat ik hier niet tijdens het regenseizoen was dan! Na bijna twee uur hield het op en zakte het water snel de grond in. ‘De grond heeft dorst, Marit.’ Aha, oke!

Tijdens mijn Franse les vanmiddag hebben we Burkinabése kinderverhalen gelezen. Bouba had hele toepasselijke uitgekozen, over dapper zijn en je moeten aanpassen aan een nieuwe omgeving. In Afrika vertelt mijn geen verhalen zodat de kinderen kunnen slapen, maar om ze echt iets te leren. Na het avondeten gaan de kinderen bij de opa of oma zitten. Die heeft gedurende dag iets gezien wat een kind niet goed deed, maar niks gezegd. ’s Avonds vertelt hij een verhaal, zonder te zeggen dat ’t voor dat kind is, om hen allen iets te leren over wat goed en fout is om te doen.

Hierna ben ik meteen naar het CCF gegaan. Avondeten? Een koekje en thee! Ik heb een conferentie bezocht genaamd ‘L’engagement et la professionnalisation dans le secteur de la solidarité’, over het werken in de humanitaire sector dus. De directrice van Dispensaire Trottoir was toevallig één van de sprekers. De anderen werkten bij het ‘Croix Rouge Burkinabé’, ‘Action Contre la Faim’ en ‘Programme National du Volontaires du Burkina Faso’. Ook al was het af en toe langdradig, toch was het heel interessant. Wat ons vooral op het hart gedrukt werd was dat het werken in deze sector echt heel veel tijd kost. Dat je het echt vanuit je hart moet doen en niet voor het geld. En dat je er aan moet denken dat je heel veel toewijding en inzet nodig heb. Daarnaast is het van groot belang dat je partner, familie en vrienden echt begrijpen waarom je dit werk doet, want je sociale leven zal niet meer op de eerste plaats staan. Je moet klaarstaan wanneer je nodig bent, niet wanneer jij tijd hebt. Dat is het absoluut waard, maar alles behalve makkelijk. Werk verder aan het vergaren van zowel een complete kennis als een aantal specialisaties, en zorg dat je meerdere talen goed spreekt. Geef nooit op, blijf bescheiden en adem af en toe goed in en uit.

Toen het vragenrondje aan het einde begon, viel het helemaal stil in de zaal. Dat vind ik altijd zo vervelend.. dus, kom maar hier met die microfoon. Ik stel wel een vraag. Gebaseerd op mijn bachelor thesis vroeg ik hoe de samenwerking tussen de stichtingen en NGO’s was met de gemeente en de overheid. “Je ne te comprend pas..”, zei de Franse begeleider van de conferentie. Ik herhaalde mijn vraag, langzaam en overtuigd van de correctie grammatica. Een vragende blik was mijn beloning. Gelukkig snapte Hema me wel en beantwoordde zijn mijn vraag. Later zei ze dat ze de Franse man er van verdacht gewoon te zeggen dat hij me niet snapte, alleen omdat mijn accent niet écht Frans is. Gemeen hoor.. Het antwoord op mijn vraag was dat de NGO’s vooral samenwerking met de staat en helemaal niet op lagere niveaus communiceren met de regionale of lokale overheden. Ik blijf dit heel gek vinden.


DONDERDAG 08 NOVEMBER 2012

En vanochtend m’n eerste werkdag bij ‘Dispensaire Trottoir’, waar ik geholpen heb in een soort van bijscholingsklas. Hier komen kinderen tussen vijf en acht jaar elke donderdagochtend vrijwillig (hoe goed is dat) samen, om de stof die ze doordeweeks niet begrepen nog eens goed te oefenen. Met aandacht, fijn! Zeker de helft van de kinderen had die aandacht ook echt nodig om de opdracht goed te begrijpen en daadwerkelijk uit te voeren. Weer eens het bewijs dat het schoolsysteem op veel scholen hier gewoon niet goed in elkaar zit. In de pauze heb ik Marie een rondleiding gegeven. Die was gekomen omdat ik haar verteld had dat dit zeker weten een heel leuk project zou zijn voor haar toekomstige vrijwilligers. De medische kant, maar zeker ook het educatie-onderdeel. Veel leuker voor de stagiaire en vooral veel beter voor de kinderen, naar mijn mening, dan de school waar ik begonnen ben. Daarna heb ik nog even gevoetbald met een aantal jongetjes. Nouja, gevoetbald.. Er was geen bal, dus hebben we maar even geïmproviseerd en iemands slipper gebruikt!
Sommige kinderen in deze klas worden gesponsord door Franse en/of Afrikaanse donors. Hun schooltoelage wordt betaald en ook hun gezin wordt als totaal ondersteund. Aan het eind van de ochtend zijn we dan ook begonnen aan een bedankbrief voor deze mensen, die we volgende week voor iedereen gaan personaliseren.

Om drie uur had ik met Millogo afgesproken bij SOS, om een seksuele voorlichtingsbijeenkomst voor jonge vrouwen bij te wonen. Achtendertig meisjes waren toegestroomd, veel meer dan ik had verwacht. Het begon een beetje giechelig, maar Millogo was streng zoals altijd en al gauw begrepen de meisjes de ernst van dit onderwerp. We hebben ongewenste zwangerschappen, contraceptie en SOA’s besproken. We hebben ze geleerd hoe hun menstruatiecyclus werkt en hoe je kunt berekenen wat jouw risicovolle dagen zijn. Ook hebben we gepraat over de oorzaken en gevolgen van zwangerschappen en hoe belangrijk het is om te weten dat je ook ‘nee’ kunt zeggen. Inmiddels waren ook de vragen op gang gekomen, waarbij het me opviel dat hygiëne hier echt alles behalve vanzelfsprekend is. En dat ons gezondheidssysteem, met bijvoorbeeld vrije toegang tot SOA-tests voor jongeren, toch stiekem best wel heel goed in elkaar zit vergeleken met hier.

Aan het einde hield Millogo een indrukwekkend speech over hoe de meisjes zelf zorg moeten dragen voor hun leven en dat ze er iets van moeten maken. Er zitten in hun leerjaar drie zwangere meisjes en zij zijn er zelf verantwoordelijk voor dat ze niet de vierde worden. Ook sprak hij over hoe belangrijk respect voor je moeder is. Tijdens dit onderdeel werd iedereen stil, omdat hij met tranen in z’n ogen vertelde over de eerste keren dat hij een moeder, kind of beiden was verloren tijdens een bevalling. Dit heeft zijn beeld over moeders, die altijd voor hun kinderen zorgen, voor altijd veranderd. Hij heeft er dan ook een hekel aan dat meisjes in Burkina Faso momenteel vaak denigrerend zijn tegen hun moeder, omdat ze misschien niet kunnen lezen of niet de laatste mode dragen. Meerdere meisjes keken, vol schuldgevoel, weg.
Als afsluiting hebben we verschillende anticonceptiemethodes laten zien. De pil, implantaten en allerlei andere dingen. Heel geïnteresseerd stonden ze alle achtendertig om ons heen.

Inmiddels waren er weer donkere wolken samengekomen boven Bobo Dioulasso. Ook werd het al donker. Nog geen honderd meter op de fiets en toen barstte het los. Ik heb geschuild bij een tailleur naast de piste en ondertussen maar even gebeld met papa en Lotte, met wie ik eigenlijk zou skypen.
Na ruim een half uur kon ik weer vertrekken, maar nu stond de hele straat blank. Wat een gedoe om terug naar de normale weg te komen! Alle kuilen stonden voor water en ik zag geen hand voor ogen, want niks in deze straat heeft licht. Met gevolg dat ik inmiddels een enorme blauwe plek op m’n been heb, omdat ik een keer een grote sprong moest maken en toen half over m’n fiets viel.


VRIJDAG 09 NOVEMBER 2012

Toen ik vanochtend m’n kamer uit kwam had ik een bril op. Ik dacht dat ik m’n oude bril vergeten was in m’n koffer te stoppen, maar heb ‘m toch gevonden! Lelijk ding hoor, maar ik merk dat ik m’n bril toch echt begin te missen. Junior begon enorm hard te schateren en Amira heeft me twintig minuten aangestaard alsof ze me niet herkenden. Bedankt jongens.. ;)

Iin de alfabetiseringsklas bij Trottoir, waar kinderen komen die om welke reden dan ook een enorme leerachterstand hebben, zat de lerares er ontzettend depri bij. Ze gaf me amper reactie toen ik me voorstelde.. Dat wordt nog wat, dacht ik. Gelukkig draaide dat heel snel bij, toen er een gepensioneerde Franse pedagoge binnenkwam. Hele aardige vrouw die al meerdere keren hier was gekomen om te helpen met het opleiden van de leraren in het centrum. (“Tu parle très bien le français.” “Aaahh, merci. Merci bien. J’essaye!”) Voor de pauze hebben we samen de juffrouw en haar klas geobserveerd. Over het algemeen deed ze het heel erg goed! Ze creëerde echt een werksfeer. Niet zomaar overnemen, maar zelf zoeken naar antwoorden en actief leren wat er geleerd moet worden. Met allerlei hulpmiddelen, zoals kaartjes en objecten, en door de kinderen op de splitsen in meerdere groepjes.
Na de pauze heb ik dan ook een groepje geholpen, terwijl de juf met de andere groep bezig was en de derde zelfstandig zat te werken. Werkt heel fijn! De tekeningen aan de muren waren overigens echt belachelijk goed voor kinderen van deze leeftijd, waarschijnlijk door dezelfde stimulans.

Voor mijn Franse les ben ik naar de bakkerij gegaan om de verjaardagstaart voor Bertine op te halen. Vanochtend heb ik even kort ‘joyeux anniversaire’ gezegd, maar verder niks. De taart was klaar en zag er redelijk uit. Redelijk, want ik probeer het maar niet te vergelijken met de fantastisch mooie en lekkere taarten die je in Nederland kunt kopen. Enige minpunt: ze wilde me de taart zo meegeven, enkel rustend op een kartonnetje onder de bodem. Op de fiets? Zo? Door dit verkeer? Met al het zand en al die uitlaatgassen? En al die kuilen in de weg? ‘Mevrouw, ik kom na m’n Franse les wel even terug’. Dat heb ik dan ook gedaan. Helaas was ze nog net zo stug als daarvoor. ‘Dat is niet ons probleem.. wie komt er dan ook niet met de taxi een taart ophalen?’ Na een hoop gesteggel en verontwaardiging van de klanten om me heen, kon ze het opbrengen me een kartonnen doos te geven. Waar ik natuurlijk zelf de taart in moest doen. En natuurlijk zonder zakje… grrrr, trut. Niet íedereen in Burkina Faso is aardig, blijkbaar.
Gelukkig heeft de taart wel echt z’n doel gediend! Ik kwam de binnenplaats op met de doos en zei dat ze even moest komen. Met grote ogen volgde ze me en toen ik ze de doos openmaakte sprongen spontaan de tranen in haar ogen. Ze was er enorm blij mee! Jeeeej =)

De avond was echt heerlijk. Samen met Ida heb ik een theatervoorstelling in het CCF bezocht (inclusief weer zo’n heerlijk koekje daar). Heel grappig! Het ging over generatiekloven en werd gespeeld door twee mannen die op de een of andere manier heel geloofwaardig waren als Afrikaanse grootmoeder en klein kindje.
Daarna zijn we naar Villa Rose gegaan om te wachten tot Moctar en Chérise klaar waren om te gaan stappen. Na een biertje bij Moctar thuis, die overigens een kaaiman heeft, hebben we twee andere Franse meiden, Patricia en Alice, opgehaald en zijn bij een barretje aan de straat het volgende biertje gaan drinken. Daar was een sigarettenpromotie-team aan het werk en Ida zag haar kans schoon: we schreven ons allemaal in en zo had ze zomaar twaalf pakjes te pakken om te verkopen in Villa Rose. Wat hebben we enorm gelachen zeg… Vooral om te gezichten die Ida steeds trok als Moctar haar voor de gek hield.
Eindbestemming van de avond was Club Ibiza, waar de airconditioning weer eens enorm hard aanstond. Felle discolichtend en een dansvloer met een enorme spiegel, waar de dames én (!) heren voor uitgestald stonden. Al dansend stonden ze uren lang naar zichzelf te kijken. Een heel bijzonder fenomeen, wat mij betreft. Volgens Ida komt dat omdat ze thuis gaan spiegel hebben.. (en weer trekt ze dat hilarische gezicht). Wij hebben ons, iets verder van de spiegel af, ook enorm goed vermaakt! Flesje whisky gedeeld met z’n allen en enorm veel gedanst. Al snel kwam er een jongen naar me toen om te zeggen dat hij vond dat ik enorm goed kon dansen. Nou, dankjewel! En toen kwam de volgende. En de volgende. Toen ik ging zitten vloog Moctar me bijna om de nek met complimenten over dat hij nog nooit een Europeaan zó had zien dansen.. Rustig allemaal, m’n billen zitten gewoon een beetje los, niks aan de hand! Om vier uur zijn we, moe maar uiterst voldaan, allemaal terug naar ons bedje gegaan…


ZATERDAG 10 NOVEMBER 2012

Na anderhalf uur slaap en een uur naar het plafond kijken ben ik maar opgestaan, wetende dat ik hier later op de dag vast en zeker last van ga krijgen. Ik heb alle spullen uit de rode cadeautjeskoffer gehaald en ze verdeeld over een aantal tassen. Eentje voor het weeshuis, eentje voor de alfabetiseringsklas bij Trottoir, eentje voor de poliovereniging, eentje voor de school van Trudy en ook nog een klein tasje als cadeautje voor de kids van het gezin als ik wegga. Zo komen al jullie spullen toch heel goed terecht, ondanks dat ik er zelf (nog niet) actief mee aan de slag ben gegaan.

De rest van de dag heb ik lezend, skypend en slapend doorgebracht. Ook wel heerlijk hoor! Even rust, merk dat zowel m’n lichaam als m’n hoofd dat ook even nodig heeft!

Moctar gaf me in Villa Rose nog een hele speech over hoe belangrijk het is dat vrouwen onafhankelijk zijn en hun geluk niet laten verstoren door een man. Dat ze zelf iets opbouwen in hun leven en niet snel zwanger raken en trouwen, om maar geld in het laatje te hebben. Hij gaf me genoeg voorbeelden van vriendinnen, zussen en zelfs z’n eigen dochter, bij wie dat wel het geval was geweest.. Hij had er zichtbaar zorgen over.

’s Avonds heb ik buiten gezeten met wat kinderen en jongeren uit de buurt. Ik kreeg de uitdaging om samen met Fao te dansen op z’n Afrikaans. “Pitata Pitata Pitata!”, “Choko Chokoooo”, allerlei dansen waarbij op een bepaalde manier met de billen geschud moet worden. Na de eerste lachbuien (een Tubabou die zo danst??), kreeg ik een warm applaus en gingen ook de andere meiden meedoen. Daar stonden we dan met z’n zessen, voor ons huis op straat te dansen. Hoe fantastisch is dat?! Ik heb zelfs Junior zover kunnen krijgen dat hij een beetje met z’n heupen draaide!


ZONDAG 11 NOVEMBER 2012

La Guingette! Iedereen raadt het aan als hét dagje weg uit het drukke leven van Bobo. Dus daar gingen Fati en ik. Twintig kilometer op de motor. We hebben even moeten zoeken en volgens mij hebben we het uiteindelijk nog steeds niet gevonden. Uiteindelijk namen we genoegen met een sterke stroom na een kleine dam, met palmbomen aan alle kanten. Nog heel mooi dus! Ik dook meteen het water in en heb zelfs een meisje leren zwemmen. Meteen weer een hele garde mensen om me heen, natuurlijk. Daarna ben ik bij Fati gaan zitten en keken we samen naar de salto’s, radslagen en andere stunts die de jongens in het water uithaalden. Op onze weg terug, kwamen we ze weer tegen: racend op hun motors in de gekste posities. Wat een idioten, we hebben flink gelachen!

Nu ben ik nog even mijn plannen voor de komende weken met Fatou aan het bespreken. Ineens valt het me op dat haar borst al tien minuten gewoon uit haar doek hangt. Dat word hier dus inderdaad echt niet beschouwd als een boeiend onderdeel van het vrouwelijk lichaam. Billen, buik en, jaja, knieën, die wel, maar borsten niet hoor. We hebben het ook gehad over dat het dadelijk heel raar is als ik weg ga, na tien ruim tien weken samen geleefd te hebben. Vooral voor de kinderen ook niet. En voor mij denk ik ook niet, omdat ik de komende jaren in ieder geval niet meer terug ga komen. Toch vind ik het prima om over vijf weken naar huis te gaan. Dan heb ik zoveel waardevols geleerd, maar kan ik ook weer fijn m’n familie en vrienden knuffelen!