Nog een maandje.

Lieve mensen, 'bijna thuis'. Dat zegt iedereen steeds tegen me. 'Het vliegt zo voorbij'. 'Voor je het weet zit je weer in Nederland'. Ik ben benieuwd! Hopelijk wel, want dat betekent dat het de laatste maand nog heel erg leuk is geweest. Begin er echter wel klaar voor te zijn om weer richting Nederland te gaan en dat voelt heel dubbel. Ben mentaal een beetje klaar met het steeds weer incasseren van al die cultuurverschillen en verplichte beleefdheden. Ook al lukt het me elke dag er iets leuks van te maken, het komt wel alleen op mij aan steeds en dat vreet veel energie. En dan is een maand nog best lang.. Maar vooruit, knop om! Hier genieten en over een maand heerlijk uitrusten op de bank in Schaijk...

-----------------------------------------------------------------------------------------

MAANDAG 12 NOVEMBER 2012

Gelukkig vertelde Trudy me vanmorgen dat ik de rotsituatie met Fao en Fatou goed aan had gepakt. In ieder geval, zo goed als ik kon. Het is hier niet mijn plaats om tegen haar autoriteit in te gaan. Daarnaast vindt Fatou waarschijnlijk dat ze heel mild is, omdat ze Fao alleen slaat als het écht nodig is. Iedereen die je hier op straat ziet, is toen hij of zij klein was in elkaar geranseld door ouders, andere familieleden en leraren. Het wordt steeds minder, maar hardhandig opvoeden zit er hier nog steeds in. Naar m’n kamer gaan als een klein signaal van protest was dan ook ’t enige wat ik kon doen.

Vanochtend heb ik met Trudy de ABC-school bezocht die zij, haar man en wat IJslanders (ik weet ‘t, waar komen die nou weer vandaan?) gestart zijn. De school bevindt zich echt in een uithoek van Bobo en de weg er naar toe is heel slecht, waardoor ik meerdere malen bijna van de motor afvloog. Eenmaal op de plaats van bestemming, ontmoette ik de Engelse gepensioneerden waar Trudy me al over verteld hadden. Een aantal waren hier voor tien dagen, vanuit een bepaalde kerk, en de rest bleef drie weken en was gezonden door ‘Jacob’s Well’, een Engelse liefdadigheidsorganisatie. Onder hen was John, een man van 73, die was meegekomen omdat zijn vrouw net drie maanden geleden was overleden. Hij hielp bij het bouwen van een enorme watertoren. Ook was er bijvoorbeeld Margaret, die hielp met het sorteren van kleding voor de Afrikaanse families. Een hele Christelijke vrouw, die me vertelde dat ze geloofde dat wij de handen van Jezus zijn en dat hij ons nodig heeft om zijn goedheid door te geven. Ondanks dat ik zelf eigenlijk niet gelovig ben, vond ik haar woorden wel heel inspirerend. Ik merkte gewoon dat deze vrouw echt één en al zachtheid en medeleven is, heel mooi.

Daarnaast was er Sylvia, een sportdocente die op de meest prestigieuze kostscholen heeft gewerkt en zelfs Olympische sporters heeft begeleidt. Er was ontzettend weinig voorbereidt voor haar komst. Enorm jammer, want iemand met haar staat van dienst kunnen ze hier goed gebruiken. Dit was echter niet de schuld van de Burkinabé, maar van de IJslanders. Zij fungeerden als tussenpersoon en hadden geen programma opgesteld en amper tussen beiden partijen gecommuniceerd. Zonde! Toch stevende ze gestaag door en gaf die ochtend les aan zeventig Afrikaanse kinderen, die voor het eerst in hun leven een fluitje hoorden. Toen besefte ik me wat een andere jeugd dat moet zijn.. Zonder voetbaltraining, dansles of muziekrepetitie. Dat bestaat hier helemaal niet. Onder andere daardoor kennen die kinderen natuurlijk ook niet de groepsdiscipline, die wij van kleins af aan al leren bij kindergym.

Later in de loods vertelde Sylvia ons het verhaal over haar zoon, David Hood. Talentvol discuswerper, met het oog op de Olympische Spelen van 2012 in Londen. Echter, in 2005 stierf hij bijna toen hij op trainingskamp was in de Filippijnen. De knieblessure die hij had, bleek een kwaadaardige tumor te zijn. Twee jaar later stierf hij, op achttienjarige leeftijd. Blijkbaar was het een hele bijzondere jongen, die heel erg positief bleef. Een uur nadat hij te horen had gekregen dat hij niet meer te genezen was, vroeg hij aan Sylvia of hij die avond een feest mocht geven. Zijn verhaal is te vinden op internet, want er is een documentaire over gemaakt, genaamd ‘positivity’. Heel indrukwekkend. Haar verhaal greep me echt bij de keel. Samen hebben we daarna nog een volleybalveld opgezet voor de kinderen. Het doel is om de komende dagen ook nog drie of vier andere sportvelden op te zetten en de leren veel te leren. Ik hoop dat het haar lukt!

Tijdens m’n Franse les ’s middags belde Marie dat er een pakketje voor me was aangekomen. Ze gaat het morgenochtend langsbrengen. Ik ben benieuwd… Vast van mama!

’s Avonds ben ik een aantal biertjes gaan drinken met Bra. Hele leuke gesprekken gehad! Hij bleek enorm veel te weten over de Tweede Wereldoorlog, de Franse Revolutie en allerlei andere geschiedenisonderwerpen. Ook kent hij alle hoofdsteden van alle landen in de wereld. En daarnaast had hij ook nog een uitgebreide mening over de politiek hier in Afrika. Kortom: de juiste persoon om heerlijk mee te discussiëren, haha! (In het Frans he!) We hebben het onder andere gehad over de President van Liberia, die afgelopen week de Universiteit van Tilburg heeft bezocht en daar een eredoctoraat heeft gekregen. Zij heeft de afgelopen jaren inderdaad veel goeds gedaan, maar zoals Bra zei: Niemand in Afrika kan President worden of zijn geworden zonder eerst zijn tegenstanders te laten vermoorden. Dusja, ook zij, inpsirerend als ze is, heeft geen helemaal schone lij… ‘Á minuit’, zette hij me weer thuis af. Een beetje laat voor een maandagavond, maar vooruit.


DINSDAG 13 NOVEMBER 2012

Wow, dat pakketje! Twee kaarsen, chocoladepepernoten, maar het allerbelangrijkste: dertig verschillende kaartjes van mensen die om me geven en me een hart onder de riem willen steken in moeilijke tijden. Overweldigend… De tranen stroomden over m’n wangen! De gedachte dat er zoveel mensen van me houden en die deze moeite voor me hebben gedaan, is echt fantastisch. Sommigen hebben ontzettend veel geschreven of zelfs een heel boekwerk gemaakt met foto’s en alles. Een aantal hele onverwachte afzenders ook. Ongelooflijk! Heel erg bedankt allemaal. Dit is echt het beste cadeau ter wereld.

’s Middags heb ik enorm gelachen met Ida. Ik heb haar Google Translate uitgelegd, wat op zich goed ging. Totdat ik op de ‘afspeelknop’ drukte. Dit leek me handig voor haar om de uitspraak te oefenen, wanneer ik weer in Nederland ben. Haar mond viel open van verbazing. ‘Waar is die man die dat zegt? Waar is hij?’ Ze ging zelfs aan de achterkant van de computer kijken of daar iemand was. Ik viel natuurlijk bijna van m’n stoel van het lachen. Geweldig! Zo vanzelfsprekend voor ons, maar ik kreeg haar echt niet uitgelegd dat iemand gewoon ooit de website zo had geprogrammeerd..

Tijdens de les kwamen er overigens enorm veel mensen vragen stellen, want het hotel zit momenteel vol met journalisten uit Frankrijk, Mali en Burkina. De Fransen geven hier vijf dagen les aan de Afrikaanse journalisten en hebben het hotel dus voor de hele week geboekt. Heel goed voor de zaak natuurlijk! Ook kwam er een vrouw allerlei vragen stellen over het hotel. Zij bleek de schrijfster van een nieuw reisboek te zijn, dus ik heb de sfeer in Villa Rose maar even flink gepromoot =) Ook was er iemand die me een Afrikaanse wilde geven. Na er een aantal uurtjes over nagedacht te hebben, het moest natuurlijk wel m'n aura weergeven, werd het 'Yacine'. Mooi hoor!

’s Avonds zou ik op aanraden van Fati eigenlijk naar ‘la coiffure’ gaan, om m’n haar te laten krullen en dan uitkammen zodat het er weer mooi uitziet. Ida raadde het me echter sterk af, omdat ze bang was dat de Afrikaanse vrouwen mijn zachte Europese haar niet zouden begrijpen en daardoor helemaal zouden verbranden.

Dus heb ik weer lekker m’n boekje zitten lezen, totdat er een man kwam kletsen bij Fatou, die mij als blanke natuurlijk ook weer heel interessant vond. Hij bleek een vriend van Rasta te zijn (Ohnee! Dacht dat ik daar eindelijk vanaf was..) en we hebben een heel gesprek gevoerd, natuurlijk. Beleefd zijn, beleefd zijn, ook al heb je eigenlijk meer behoefte aan gewoon even tijd voor jezelf. Deze man wil met me mee naar Europa, natuurlijk. En hij zou dat wel even regelen met de crew van Royal Air Maroc, natuurlijk. En dan zou hij bij mij in huis kunnen komen wonen, natuuuuuurlijk. Heb wel gelachen met hem hoor, maar je hoort gewoon elke keer hetzelfde verhaal en dat begint licht vermoeiend te worden.

Junior heeft overigens een beetje buien de laatste dagen. Volgens Fatou komt dat omdat we hem nu steeds aan het vertellen zijn dat ik bijna weg ga, zodat hij er alvast aan kan wennen. Lastig voor de kinderen wel. Komt er zo’n meisje waar je helemaal aan moet wennen en dan is ze eindelijk echt een deel van je gezin, gaat ze weer weg! Het ene moment is Junior nu dus juist heel aanhankelijk en het andere moment is hij heel boos op me…


WOENSDAG 14 NOVEMBER 2012

Vannacht heb ik gedroomd dat ik in Den Bosch was. Was ik maar heel even in Den Bosch! Ik heb het hier echt leuk en voel me goed, maar dit is echt zo’n andere wereld. Ik voel me hier inmiddels op m’n gemak, maar ik voel me hier niet thuis. Dat is toch wel een belangrijk verschil. In Budapest had ik dat wel. Burkina Faso is een heel leerzaam intermezzo, vol mooie en leuke momenten, maar ik zou hier niet langer willen blijven. Het land zal voor altijd een plekje in m’n hart hebben, maar Afrika is uiteindelijk niet waar ik hoor te zijn, denk ik.

De les bij ‘Esperance’, zo heet de blindenschool, was echt enorm leuk. Ik ben in de CP1-klas geweest; kinderen tussen zes en acht jaar. Een hele vrolijke leraar weer, die me vertelde dat hij naast de reguliere lerarenopleiding, nog drie jaar heeft doorgestudeerd om dit werk te kunnen doen. Hij werd geassisteerd door een blinde man, die ooit student is geweest op deze school. Voor de pauze hebben we de ‘gewone’ lesstof gedaan. Hygïene, Franse zinnen, tellen.. Op een gegeven moment moesten alle kinderen door de klas lopen op zoek naar twee rechte stukken met daartussen een hoek. Heel goed dat deze links met de praktijk worden gelegd. Halverwege de ochtend kwam er een meisje binnen met een stok. Haar voet was helemaal gebogen en ze loopt heel moeilijk. Het ziet eruit als Polio, maar zeker weet ik het natuurlijk niet. Misschien dat fysiotherapie een oplossing of hulpmiddel zou zijn..? Niet alleen voor haar, maar ook voor de andere gehandicapte kinderen. Wie gaat dit echter doen?

Tijdens de pauze werd elke stap die ik zette gevolgd door ruim veertig kinderen. Met hen heb ik liedjes gezongen, geklapt, gevoetbald en gedanst. Wat een vrolijkheid! Ook de leraren vonden het een heel leuk gezicht. Na de pauze wilden dan ook alle kinderen dat ik naar hun klas zou komen, heel lief.

Het tweede deel van de ochtend werd de klas opgesplitst. De leraar ging schrijven oefenen, met de kinderen wiens zicht niet het probleem is. Samen met de assistent hebben ik en de kinderen braille geoefend. Best ingewikkeld, want je moet echt goed concentreren om die puntjes te kunnen voelen. Gelukkig hielp m’n nieuwe beste vriend Rachid me! Slim jochie zeg. Hij kan een beetje zien, maar helemaal niet goed. Dit viel me pas op toen we braille gingen oefenen. Blijkbaar heeft hij toch een andere manier gevonden om zich goed over het schoolplein en door de klas te bewegen. Bijzonder! Aan het einde heeft de assistent me geleerd hoe ik m’n naam moet schrijven in braille. Superleuk! Het kostte me wel wat oefening, maar nu heb ik ’t onder de knie.

Er is me wel verteld dat wanneer je als vrijwilliger iets extra’s wilt doen, wat in principe afwijkt van het normale lesprogramma, dit ruim van tevoren goed gecommuniceerd moet worden. De programma’s zijn namelijk erg strikt. Dit is een taak voor de tussenpersoon lijkt me, want als de vrijwilliger arriveert is het al ‘te laat’. Als ze het echter op tijd weten kunnen ze er rekening mee houden en dan wordt het juist heel erg op prijs gesteld!


DONDERDAG 15 NOVEMBER 2012

Al eerder heb ik verteld dat veel kinderen bij ‘Centre Trottoir’ Europese of Afrikaanse sponsorouders hebben. Deze ochtend was het tijd om aan velen van hen kaartjes en brieven te sturen! Ben dus een aantal uur in de weer geweest, met knippen, ideeën opwerpen en Frans corrigeren. Naja, Frans corrigeren.. Madamme Konaté deed ’t wel nog een keertje over, want sommige fouten had ik toch nog wel gemist. De kinderen schreven over hoe het met ze ging, de dingen die anders zijn in Afrika en wat ze later wilden worden; de meesten juffrouw of meester. Een meisje, Catherine Sanou, wilde echter ‘docteur’ worden. En niet zomaar een ‘docteur’! Nee, een ‘grand docteur’! Kijk, daar hou ik van =D Gelukkig had ze dus al sponsorouders, anders had ik haar spontaan onder m’n hoede genomen. Ik zit daar sowieso wel over na te denken, om een kindje te gaan sponsoren/adopteren. Moctar had ook aangeboden me daarbij te helpen, dus ik kijk nog even aan wat de beste optie is.

’s Middags zou ik eigenlijk met Marie naar een Koranschool gaan, maar die bleek dicht op donderdag. Dus ben ik toen maar Engelse les gaan geven aan Ida. Dit lukte totaal niet, want het was veel te druk in Villa Rose! Daarom ben ik terug naar huis gefietst en heb ik de verf en kwasten gehaald die ik nog aan Ibrahim, de jongen met polio die speelgoed maakt, wilde geven. Na wat kletsen met hem en z’n vriend gaf ik het cadeau, waar hij heel erg blij mee was! Toen ik wilde vertrekken vroeg zijn vriend of ik voor de zoveelste keer weer eens in z’n stalletje wilde kijken. Nou, eigenlijk niet, want zijn spulletjes zijn niet mooi gemaakt en veel te duur. Ik weigerde beleefd, wat ik oké achtte aangezien ik al ooit achtendertig ansichtkaarten bij hem gekocht had. Helaas was zijn reactie een stuk minder beleefd: Hij begon tegen me te schreeuwen dat ik tegen hem gelogen had en dat ik arrogant was. Hoe ik het over m’n hart kon verkrijgen dat ik als rijke Europeaan hem zou laten verhongeren, etc. etc. Ik schrok er enorm van, maar kon gelukkig nog rustig tegen hem zeggen dat het onzin wat was hij zei, dat ik z’n vriend net een mooi cadeau had gegeven en dat ik hoopte dat hij zijn fout zou gaan inzien. Toen ik echter op de fiets zat, was ik enorm aan het trillen. Zo vervelend om dit soort dingen mee te maken. Na twee maanden hier wordt je door sommige mensen nog steeds gezien als een geldkraan, iemand die ze kunnen gebruiken. De interesse in jou is totaal niet oprecht en ook al weet je dat best, het is niet makkelijk om dat keer op keer te moeten incasseren.

Tijdens een gesprek ’s avonds, met Eric en een vriend van hem, viel mijn mond weer open van verbazing. Deze man, die ik al had ontmoet bij de anti-besnijdenis ceremonie, werkt voor het ministerie van Solidariteit, of iets in die trant, op de afdeling ‘Action Social’. Hij wil echter gaan werken voor een NGO. Niet omdat hij vindt dat zij efficiënter werken, maar omdat hij daar vier keer zoveel verdient. En welke NGO maakt echt helemaal niet uit. Hij werkt puur voor ’t geld en hij wil dat ook best toegeven. Natuurlijk, hij zit ook in dit vak omdat hij het belangrijk vindt mensen te helpen, maar echt een passie voor een bepaalde zaak heeft hij totaal niet. Heel wonderlijk. En ik ben er nog steeds niet helemaal uit wie hier nu ‘fout’ zit…?


VRIJDAG 16 NOVEMBER 2012

Ik dacht vanmorgen te laat te zijn bij de Alphabetisation-klas van Trottoir. Nee hoor, de juf was er nog niet. En vijf minuten later nog niet.. Toen ze er om tien voor half negen nog niet was, ben ik zelf maar boeken uit gaan delen. De ene helft van de klas heb ik aan ’t schrijven gezet; alle dagen van de week, alle cijfers en alle letters van het alfabet. Met de andere helft ben ik gaan lezen. Één voor één moesten de kinderen voorlezen. Dat ging ze vrij goed af! Om iets voor negen arriveerde toen de juf, die het pas na negenen een keer van me overnam. Een goedemorgen kon er niet vanaf. Ik denk niet dat dit is omdat ze onaardig is, maar volgens mij heeft ze gewoon veel aan haar hoofd.

Daarna begon ik, toen ik vanaf een bankje achterin de klas zat, weer heimwee te krijgen. Hop, de ‘overlevingsmodus’ weer aan! Tranen weg en straks misschien maar even naar huis bellen.

In de pauze heb ik ook hier een stapel cadeautjes afgegeven. De juffrouw was er heel erg blij mee. Zo blij zelfs, dat ze me spontaan begon te kussen! Nou, dat is bijzonder hier hoor! Dus nogmaals, lieve mensen, van harte bedankt! Met name papa, donateur van een enorme lading pennen. Toen de kinderen die zagen, ging er een golf van verbaasde kreten door de klas. Heel erg leuk! En degene(n) die me klei hebben gegeven: wat een vondst! Dat was enorm goed. Vooral voor de kinderen met een verstandelijke handicap. Met zo’n tien kinderen heb ik dan ook de rest van de ochtend zitten kleien. Hoedjes gemaakt, horloges, slangen, olifanten. Ze waren blijkbaar enorm verwondert over wat ik er allemaal mee kan en gelukkig inspireerde het hen ook heel erg! Armbanden, kookwerktuigen, andere dieren.. vanalles werd er gecreëerd. Helemaal top. Weg heimwee!

Tijdens de Franse les ’s middags, waar we ‘concordance de temps et de mode’ behandelden, jaja, besefte ik me ineens dat dit echt nog heel lang gaat duren. Ik zal nog vele lessen en jaren van oefening nodig hebben voordat ik écht goed Frans spreek… Wat een ingewikkelde taal! Zoveel subtiliteiten, nuances, uitzonderingen.. Moet dit echt bij blijven houden dus als ik weer in Nederland ben, want anders is het zonde van de investering die ik nu doe.

Daarom zijn we halverwege de les naar de grote markt gegaan, op jacht naar Franse boeken. Uiteindelijk vond ik er vier: iets van een Afrikaanse schrijver, ‘Ali Baba en de veertig rovers’, een verzameling van de werken van ‘Voltaire’ en ‘Duizend en één nacht’. De prijs stond mijn leraar echter niet aan. Tja, een blanke erbij he.. Na verder gezocht te hebben, zijn we toch maar terug gegaan. Ook de anderen vroegen een hele hoge prijs, of hadden alleen maar slechte boeken. Tot mijn verbazing was de man echter het boek ‘Duizend en één nacht’ kwijtgeraakt! Hoe kon dat nou? In tien minuten een boek echt letterlijk kwijtraken?? Hij had het niet verkocht, dus het moest toch ergens zijn.. We hebben gezocht en gezocht, maar niet gevonden. Dat boek hebben we dus maar vervangen, door een klassieker in de Afrikaanse literatuur. Ook goed! Oh, en ik heb, met al mijn afdingkunsten, er voor een prikkie nog twee splinternieuwe Larosse grammaire en conjugaison boeken uit weten te slepen. Toppertje!

Toen ik terug fietste, werd ik bijna de hele straat achterna gerend door een man die me al eerder eens vastgegrepen had, waardoor ik bijna was gevallen. Hij wil me steeds wanhopig zijn telefoonnummer en adres geven en denkt dat ik op deze manier ga stoppen om het met een vriendelijke glimlach aan te nemen. Zo bizar. Pfff, weer zo’n vervelende ervaring. Toen ik daarna bij de spoorwegovergang stond te wachten en de zoveelste persoon m’n fiets vastpakte en zei dat hij die wilde hebben, had ik het echt even gehad. Mensen, blijf gewoon even uit m’n persoonlijke ruimte en ben niet zo ongelooflijk onbeschoft. Natuurlijk zijn dit de uitzonderingen, maar na twee maanden ben ik inmiddels wel heel vaak respectloos nageroepen en lastig gevallen. En elke keer ‘moet’ je weer beleefd zijn. Ik ben er een beetje klaar mee.

’s Avonds zou ik de ‘grande famille’ van Eric gaan bezoeken. Om zeven uur zat ik, volgens afspraak, startklaar voor vertrek. Eric was er nog niet, dus ik kletste maar even leuk met Fatou. Twee uur lang.. Om negen uur kwam Eric eindelijk thuis en vroeg: “Tu vas sortir?” (Omdat ik dichte schoenen aan had, dat doen ze hier blijkbaar alleen als je ergens bijzonders naar toe gaat.) Euhhh ja, met jou toch? Hij was het helemaal vergeten! En hij was nu te moe om te gaan. Ojeee, die Afrikanen..


ZATERDAG 17 NOVEMBER 2012

Vanochtend dan toch de Koranschool bezocht met Marie. Het was echter een veel modernere school dan we allebei verwacht hadden. Een beetje jammer, maar toch wel interessant. Dit was de eerste basisschool waar ze gespecialiseerde leraren hadden voor elk vak en ze vertelden ook dat er meer meisjes op de school zitten dan jongens. Volgens hem is dit zo in heel Burkina Faso, terwijl onderzoek toch echt uitwijst dat in Afrika (er ken geen specifiek onderzoek voor Burkina Faso) dat het toch echt jongens zijn die belangrijker gevonden worden door hun ouders en daarom naar school mogen. Dat ga ik nog eens uitzoeken..

Na een ijsje bij Bonne Yaourt, wat overig echt heeeeeemels was, zijn Marie en ik wat fruit gaan kopen voor het feestje bij Trudy. Alle Nederlanders verzamelen!!! Het is namelijk: de intocht van Sinterklaas! Cake, slagroom, pepernoten, schuimpjes.. heerlijk. Het feest kon beginnen toen om half elf iedereen er was. TV aan en gaan!
Heel erg leuk om te zien, maar ik kreeg er ook wel een dubbel gevoel van. En ik was niet de enige in de kamer. Arjan had het ook zichtbaar moeilijk. Dit is een man die met zijn gezin hier is gekomen. Hij en zijn vrouw Roos, twee hele vlotte, gezellige, jonge mensen, werken voor een grote Christelijke organisatie en zijn van plan acht jaar te blijven om zich namens God in te zetten voor het goede werk hier. Hij vertelde me dat hij drie drijfveren had om hier aan te beginnen: Het avontuur, maar dat is er na tien maanden wel af. Het idealisme, maar ook dat heeft inmiddels een flinke deuk opgelopen. Het enige wat er nog over is, is zijn roeping. De wil van God, die hem vertelt heeft dat dit het doel voor hem en Roos op aarde is. Ik, als niet-gelovige, kan het niet zo goed verwoorden, maar ik vond dat hij het heel waardig en totaal niet obsessief vertelde. Echter, het lijkt me enorm zwaar voor hem als je niet vanuit innerlijke drijfveren ervan geniet hier te zijn. Als het je voelt alsof het je opgelegd is, ook al is het door God en wil je alles voor hem doen. De beelden van Nederland deden hem ook echt wel veel volgens mij.

Genoeg getreurd, de rest van de dag was heel erg gezellig. Wat een lieve mensen. Allemaal heel verschillend en om hun eigen reden bijzonder. Iedereen had overigens enorm veel lekker eten meegenomen en ik heb voor een hele week gegeten! Voldaan ben ik dan ook naar huis gefietst, om nog even met thuis te Skypen en ’s avonds lekker vroeg naar bed te gaan.

-----------------------------------------------------------------------------------------

Vanochtend ben ik met Ida op pad geweest, om inkopen te doen.. Jaja, inkopen! Er moeten hier nog een aantal mensen aan de slag gezet worden, om handgemaakte souveniertjes te maken.. Ik wil jullie niet nieuwsgierig maken ofzo ;)

Het komt wel goed hier met mij. Ik ga er weer tegenaan de komende weken! In m'n hoofds splits ik het op: twee weken nog Bobo, twee weken olifanten kijken en werken in het wijkcentrum in Ouagadougou.

Toen ik op de fiets zat vandaag, kwam dit liedje langs:

http://www.youtube.com/watch?v=mZVQmJVXDkk

Inspiratie voor de komende weken, dankje Nina Simone!

"I got my hair, I got my head
I got my brains, I got my ears
I got my eyes, I got my nose
I got my mouth, I got my smile
I got my tongue, I got my chin
I got my neck, I got my boobs

I got my heart, I got my soul
I got my back, I got my sex
I got my arms, I got my hands
I got my fingers, Got my legs
I got my feet, I got my toes
I got my liver, Got my blood

I've got life , I've got my freedom
I've got the life

And I'm gonna keep it
I've got the life
And nobody's gonna take it away
I've got the life "