Een weekje wennen

Ik ben hier zelf echt een bezienswaardigheid als blanke, ook wel ‘Tubabu’ genoemd in ’t Dioula, een van de lokale talen. Ik kan geen hoek omfietsen of dat wordt me toegezongen door kleine kinderen. Wie weet dat ik ’t ooit nog beu wordt, maar vooralsnog vind ik ’t wel grappig!


WOENSDAG 26 SEPTEMBER 2012

Gisteravond heb ik voor ’t eerst Burkinabese televisie gekeken! Burkina Academy heette het programma, wat hun versie is van ‘X Factor’ of ‘The Voice’. Het ziet er echter uit als een derderangs talentenjacht in een of ander buurtcentrum. Het gaat enorm langzaam, het licht is slecht en de kandidaten kunnen geen van allen zingen. Dat doet er echter helemaal niet toe, want Faou vindt ’t geweldig en zingt elk woord mee. Iedereen zingt trouwens hetzelfde nummer, anderhalf uur lang, heel gek haha.

Vandaag ben ik opgestaan met een erg rotgevoel. Ik weet niet precies hoe ’t komt. Iedereen is erg lief voor me en doet zo z’n best, maar toch voel ik me een beetje alleen. Ik heb nog eigenlijk niks te doen en moet mezelf zien te vermaken. De mensen hier hangen vooral veel rond en daar ben ik zelf natuurlijk niet echt goed in. Ook is het zo dat je toch in een soort van taalisolement zit. Maar hoofd omhoog en glimlachen, komt allemaal goed!

Na de lunch vertrokken richting het centrum. Bestemming: Hotel L’Auberge. Een luxe hotel, voor Burkina-begrippen, met zelfs een zwembad. Hier ben ik heen gegaan om te skypen met Stijn en (verrassing!) papa. Heel fijn om ze even te spreken. Verder heb ik een leuk gesprek gehad met een Indiër die werkt in Ghana en heb ik vooral veel gezwommen. Als Nederlander blijf ik toch een echte waterrat! Lekker baantjes getrokken en vervolgens nog geskyped met mama. Wat was dat fijn!! Mama’s weten precies wat ze moeten zeggen om je emoties los te krijgen en uiteindelijk je stemming te verlichten.

Op de terugweg, even zoeken maar toch gevonden, ben ik nog even langs Villa Rose gefietst. Gewoon om even hoi te zeggen! En dat heeft zelfs heel goed uitgepakt, want Ida heeft me aangeboden dat ik haar superstevige fiets met terugtrapremmen én licht mag huren. Dat ga ik zeker doen, want de fiets van de familie Sanou is gewoon echt veel te klein en erg onveilig voor me zo zonder remmen.

Net op tijd voor ’t donker was ik thuis! Donker betekent hier ook echt donker. Mijn familie heeft elektriciteit, maar het gros van de wijk niet. Toen Faou, Junior en ik dus later nog even naar een winkeltje gingen, was álles donker. Op de lichten van naderende motors na.. oppassen dus!! Later viel zelfs de stroom in ons huis uit door wat onweer, maar gelukkig was dat zo verholpen. Vanavond heb ik ontzettend veel gelachen met de drie kids. En zij om mij ook, geloof ik. We hebben gedanst, wat hilarisch was, en veel grapjes gemaakt. Heel fijn, zo'n afleiding.


DONDERDAG 27 SEPTEMBER 2012

Opgestaan met veel buikpijn. Niet fijn, maar ik denk dat ik er niet aan kom hier aan Afrika. De ochtend heb ik heerlijk lezend doorgebracht voor ’t huis, al werd ik helaas wel onderbroken door die Rasta. Het begint nu vervelend te worden. Hij is aardig, maar de alcoholwalm komt je tegemoet en zijn ogen staan heel raar. Marie heeft me verteld dat de meeste rasta’s blanken veel te interessant vinden en ik wil hem ook niet in de buurt van de kinderen hebben. Gelukkig waarschuwen zij mij als hij eraan komt en zeggen ze hem altijd dat ik de stad in ben.

Inmiddels heb ik de fiets van Ida opgehaald, heel erg fijn. Ben zoveel mobieler nu en niet kapot na honderd meter fietsen. Top! Het is voor de Afrikanen wel raar dat ik een fiets heb, want dat is eigenlijk het allerlaagste vervoersmiddel, als je de rest niet kunt betalen.
Vanmiddag ben ik met Marie naar ’t Frans Cultureel Centrum geweest voor een ontmoeting met mijn leraar. Denk dat ’t heel goed is dat ik eindelijk met m’n lessen ga beginnen zaterdag, want dat geeft toch iets meer zekerheid voor mezelf en iets meer mogelijkheden in gesprekken.

Iets wat me trouwens erg opvalt hier, is dat alle ‘Zak van Max-kleding’, die wij Westerlingen opsturen vanuit Europa, terecht komt in de steden. Daar worden ze dan vervolgens weer verkocht, voor erg weinig geld maar toch, aan mensen die het weer kunnen betalen. Gek eigenlijk, want volgens mij is die kleding bedoelt als een gift voor de allerarmsten… Daarnaast heeft Marie me verteld dat de Serious Request actie met de malarianetten, van twee jaar geleden, hier ook niet bekend is. Ze hebben wel een hele rapportage gemaakt hier, maar voor zover zij weet geen netten uitgedeeld. Dit hoeft natuurlijk niks te betekenen, want wie weet is alles op ’t platteland uitgedeeld. Toch zou ’t niet verkeerd zijn als dit soort acties ook in de ontwikkelingslanden zelf (beter) gepromoot worden.

’s Avonds was ik heel moe en dat gold niet alleen voor mij. Ook de kleine baby Amira kon haar slaap niet houden.. en omdat ze inmiddels aan me gewend is, viel ze zo in mijn armen in slaap. Schattig!!!!


VRIJDAG 28 SEPTEMBER 2012

“Mariët, tu veux aller à la coiffure avec Faou et moi?” Jaaaa, natuurlijk wil ik dat! Ik wil weleens zien hoe dat invlechten gebeurd en waarschijnlijk zie ik er dan zelf ook snel van af. De routebeschrijving kostte even wat tijd, maar toen waren we onderweg. Ik op de fiets en de dames op de moto. Onderweg stopten we om kralen te kopen en om even naar m’n fietsband te laten oppompen. Eenmaal aangekomen bij de kapster, bleek dat er al heel veel kinderen waren en het dus veel te druk was. Dat zou uren gaan duren. Morgen dan maar terug. Ik heb daar wel foto’s gezien van de kapster, helemaal opgedirkt voor een doop of bruiloft. Wat ontzettend anders zeg! Hele zware lippenstift, getekende wenkbrauwen en ontzettend kleurrijke kleding. Ze willen hier zoals ‘de blanken’ zijn, alleen imiteren ze, denk ik, het verkeerde tijdperk.

Na de lunch ben ik weer naar hotel Auberge gegaan. Niet gezwommen dit keer, want we moeten een beetje op de kleintjes letten, maar wel heerlijk geskyped met Noud, mama, papa en ook eindelijk met Wouter! Heel fijn om eventjes betrokken te zijn bij ’t thuisfront en de gezichten te zien van de mensen waar je van houdt. Mama had trouwens het verkeerde kaartje voor Wouter op de bus gedaan.. beetje jammer, maar het komt nog steeds helemaal goed. Hoop dat hij ’t leuk vindt.

Hierna ben ik naar de markt gegaan om Afrikaanse stoffen te kopen. Ik wil namelijk twee lange broeken laten maken, want het is enorm lastig om te fietsen met een rok. Laat staan achter op een brommer te zitten.. Normaliter koop je drie lappen, omdat de Afrikaanse kleding altijd uit drie stukken bestaat. Ik wil echter maar twee lappen en ook nog twee verschillenden. Wat ben ik toch een lastige! Uiteindelijk is ’t me gelukt, al heb ik wel teveel betaald en bleek er later een stomme zoom in één van de lappen te zitten.. maar ach. De tailleur die Fatou en ik ’s avonds bezocht hebben zei dat ’t wel zou lukken. Ook nog even een zonnebril gekocht, want het is verschrikkelijk om met al dat opstuivende zand geen zonnebril op te hebben in ’t verkeer.

Gisteravond heb ik m’n boek uitgelezen.. veel te laat naar bed, want ik kon het gewoon niet wegleggen! Niet heel gezellig misschien, maar Eric en Fatou konnen wel lachen om hoe ik op ging in dat blokje papiertjes.


ZATERDAG 29 SEPTEMBER 2012

Vanochtend ben ik heel vroeg opgestaan, zodat ik om acht uur fris en fruitig in de Franse les kon zitten. Na twintig minuten op de speelplaats onder de bomen te hebben gezeten, Is Marie toch maar de leraar gaan bellen.. en wat blijkt: de les gaat niet door. Er zou zogenaamd geen lokaal zijn, terwijl wij met eigen ogen konden zien dat zeker de helft van de lokalen niet bezet was. Erg vreemd dit. Misschien is ’t wel typisch Afrikaans.

We zijn toen maar even thee gaan drinken en hebben erg leuk zitten kletsen, over familie, relaties, vanalles. Toen werden we door de onderdirecteur gebeld. Hij was erg kwaad op z’n leraar en beloofd morgen of maandag een andere, veel betere, leraar voor me te regelen. Prima, ik was toch nog niet gehecht geraakt aan deze. Wel jammer dat ik nu nog steeds niet met m’n lessen begonnen ben. Leren geduld te hebben is wel iets wat bij m’n avontuur hoort volgens mij.

Omdat ik nu ineens niks te doen had, hebben we de tour door de Oude Stad, die om vier uur ’s middags gepland stond, verplaatst naar de ochtend. De halfbroer, of neef, of achterneef, of wat dan ook (dat weet je, en zij zelf ook niet, hier nooit zeker), was gekomen om me een rondleiding te geven. Even de toerist uithangen. Vooral Marie voelde zich daar lichtjes ongemakkelijk bij en dat is natuurlijk wel begrijpelijk, aangezien haar halve schoonfamilie daar woont.

De tour begon bij het alleroudste huis van de stad, waar de stichters van Bobo Dioulasso gewoond hebben. Het is net zoals alle huizen in dit gedeelte heel laag en enorm donker. Natuurlijk stoot ik hier keihard m’n hoofd..

Ook hebben we allerlei kunstenaars bezocht. Een man die tinnen beeldjes maakte, variërend van typisch Afrikaanse tot mannetjes in Buddha poses. Winkeltjes waar maskers verkocht werden en andere wereldwinkel-spullen. Een man die van puur katoen de mooiste tassen en kleden maakten. En als laatste een klein atelier waar Batik-wanddecoraties gemaakt werden.

Lopen door de wijk, snap je wel waarom er veel gezondheidsproblemen zijn, vooral onder jonge kinderen. Overal ligt afval en als je niet uitkijkt stap je zo met je voet in het riool dat over straat loopt. Je kunt je niet omdraaien of er rent je wel een vieze kip, schaap of varken voorbij, waarvan je niet wilt weten waar die allemaal geweest zijn. Ik ben er van overtuigd dat je als westerling hier niet met je belerende vingertje moet gaan wijzen, de Afrikanen zijn goed in staat om veel dingen helemaal zelf te doen, maar wat dit betreft… De rivier bijvoorbeeld, die door de wijk stroomt, zou zo mooi kunnen zijn. Het zou het schitterendste plekje van de stad kunnen zijn, met het water, veel mooie bomen en de verschillende niveaus van de wegen.. maar door al het afval is het gewoon vies. Overal liggen plastic zakjes, medicijnhesjes en je wilt niet weten wat allemaal nog meer. Heel erg zonde.

Toch zijn we even naar beneden gelopen, om brood te geven aan de heilige vissen van Bobo. Zoals India z’n koeien heeft, heeft Burkina Faso vissen van een halve tot een hele meter, aan wie ze hun lekkerste eten geven.

Vervolgens zijn hebben we nog het huis van La Grande Famillie Sanou, de schoonfamilie van Marie, bezocht en zijn toen doorgegaan naar de oude moskee. Een hele simplistische moskee, die in niks lijkt op degenen die ik bezocht heb in Istanbul of zelfs in Maleisië. Ik kreeg uitgebreide uitleg van de broer van de imam en hoewel ik maar de helft verstond, was het erg interessant. Enige mindere detail was dat ik op ’t dak echt m’n voeten verbrandde! Maar dat mocht de pret natuurlijk niet drukken.

Het is hier trouwens echt extreem warm vandaag, eigenlijk niet leuk meer. Ben daarom maar even naar Villa Rose gevlucht, want het is echt ‘te’ nu. Hopelijk gaat ’t vanavond regenen! Maar dat belooft Eric eigenlijk al drie dagen.. Ben benieuwd!!


Nou lieve mensen, tot de volgende keer! Ik hoop dat in Nederland alles goed gaat!!! Nieuwe foto's zijn inmiddels trouwens ook toegevoegd.

Liefs, xx Marit