De eerste dagen in Burkina Faso!

De eerste dagen in Burkina Faso zitten er al op! Ik zit nu in een leuk hotelletje, genaamd Villa Rose, dichtbij m'n gastgezin. Het is hier lekker rustig en het personeel is erg vriendelijk.. fijn plekje om lekker even m'n blog te schrijven! Oh en een waarschuwing vooraf: Het is zoals jullie van me gewend zijn een lang verhaal!


VRIJDAG 21 SEPTEMBER 2012:

Na uitgebreid afscheid te hebben genomen, ben ik om half zes vertrokken vanuit Brussel Airport. De vluchten gingen voorspoedig. Wat turbulentie en wat vertraging, maar verder alles prima. Op de vlucht van Casablanca naar Ouagadougou heb ik zelfs al vrienden gemaakt. Een hippe jongen afkomstig uit Burkina, maar met z’n ouders en broertje woonachtig in Italië. Hij sprak enkel frans, dus dat was wel even wennen. Toen ik eenmaal over die drempel heen was, hebben we een heel leuk gesprek gehad. Zo later ook met een crew member van Royal Air Maroc.

Er was even wat onduidelijkheid over waar we eerst zouden landen, Niger of Burkina, maar toen ik in grote neonletters Ouagadougou International Airport zag, wist ik natuurlijk dat ik hier uit moest stappen. De immigratie verliep vlot, ondanks een enkele chagrijnige overheidsbeambte, en daar stonden Danielle en haar man Marc me op te wachten! Fijn onthaal en binnen tien minuten waren we toen in het hotel. Wat een indrukken meteen. Ten eerste was het heel warm, ’s nachts nog vijfentwintig graden. De geur is meteen zo anders ook. Een warme geur met vanalles erin. Je ruikt eten en wat ’t verder is.. Je ne sais pas! Ontzettend veel sterren, bijna alleen maar laagbouw en veel donker. De kamer was prima en na een koude douche ben ik als een blok in slaap gevallen..


ZATERDAG 22 SEPTEMBER 2012

Vandaag m’n eerste echte dagje in Burkina Faso gehad. Toen ik vanochtend door m’n badkamerraampje gluurde, wilde ik zo snel mogelijk naar buiten. Wow! Wat een andere wereld. Het gevoel dat ik kreeg, is eigenlijk niet uit te leggen, maar ik zag de warmte, de mensen op straat en de drukke zandweg en voelde me alsof ik in een film was. Zo heb ik me eigenlijk de hele dag gevoeld.
Ik ben dus snel naar beneden gegaan voor ’t ontbijt. Iedereen is zo vriendelijk. ‘Bonjour’ wordt altijd gevoeld door ‘Ça va?’ of ‘Bonne arrivée?’ en deze simpele gesprekjes gaan me goed af.

Danielle arriveerde op een snelle scooter en na wat mails gestuurd te hebben met haar laptop, zijn we de stad ingegaan. Overal moto’s. Overal. Een auto is hier eigenlijk een miskoop. Je kunt daarmee veel minder snel door een verkeer en parkeren is helemaal een ramp, heb ik al gezien. Na het bezoek aan de kathedraal, hebben we rondgereden op zoek naar een plekje om iets te drinken. Wat ik allemaal gezien heb onderweg..! Teveel om op te noemen en waarschijnlijk is de meerderheid ook aan me voorbij gegaan. Vrouwen met schalen bananen op hun hoofd, kinderen die met geiten spelen en talloze stalletjes langs de wegen. Iedereen verkoopt wel iets. Grote stapels fruit, telefoonkaarten, kleding.. Wat ook een hele business is, zijn parkeerplaatsen voor moto’s. Vervolgens zijn we de grote wegen afgegaan, de rustige zandwegen van de wijken in. Overal kuilen, gevuld met water, huisjes van hout en platen, en kleine winkeltjes. In één van deze wijken staat het buurtcentrum waar Marc, de man van Danielle, werkt. Vanuit hier geven zij via animatie voorlichting over allerlei onderwerpen, vooral dingen waar thuis en op scholen niet over gepraat wordt. Drugs, alcohol, vrouwenrechten. Ze zetten dan een toneelstuk of dansvoorstelling in elkaar en gaan daarmee de wijk in. Vaak met veel vrijwilligers en ook de hulp van kinderen. Ook worden hier allerlei lessen gegeven, variërend van Franse lessen voor de ouderen tot seksuele voorlichting voor zowel jonge jongens als meisjes. Wat een mooi project zeg. Erg indrukwekkend!


Hierna zijn we wat gaan eten. Ik wilde natuurlijk meteen een lokaal gerecht proberen en gelukkig zaten we net op een plek waar de ‘To’ wel lekker is. ‘To’ is een soort van smakeloze drilpudding van meel, waar gelukkig wel een hele smaakvolle saus met rundvlees bij zat. Bijzonder, maar best wel lekker. Water drink ik hier trouwens uit zakjes. Portieverpakkingen die uiteindelijk veel goedkoper zijn dan flessen, maar ook gewoon veilig in diezelfde fabrieken gemaakt worden.

Na de lunch hebben we de rijkere wijk bezocht, waar een aantal jaar geleden de huizen van gewone Burkinabe plaats hebben moeten maken voor enorme villa’s voor ambassadeurs, ministers en andere hoge pieven. De openbare gebouwen hier zijn bijna allemaal gefinancierd door Mohammed Gaddhafi. Hij heeft blijkbaar veel betekend voor Burkina, maar voor mij voelt ’t door zijn bijdrage toch raar om die imposante hotels en het grote winkelcentra Ouaga 2000 te zien. In zijn naam is ook begonnen aan de bouw van wat de grootste moskee van Afrika moest worden. Na zijn dood is er echter niemand die hier nog voor wil betalen, dus of deze ooit af komt is nog de vraag. Overigens staan er in deze wijk heel veel huizen die nog niet af zijn en waar weinig aan gewerkt wordt.

Hierna heeft Danielle me terug afgezet bij het hotel. Ik word me hier zojuist toch opgeschrikt door een harde donderklap! Het is, blijkbaar, inmiddels gaan regenen. Ik ben even gaan kijken, en ja.. als ’t regent in Burkina, regent het ook echt. Daar is niks over gelogen. M’n voeten werden gewoon nat, terwijl ik onder een overkapping stond. Gelukkig heb ik nog broodjes van mama en wat Pringles, want ik ga nu even niet de deur uit haha!


ZONDAG 23 SEPTEMBER 2012

Om kwart voor negen kwamen Danielle en Marc me ophalen en gingen we op zoek naar een taxi. Aangekomen bij de harde weg, vloog er van een auto ineens een band af. Die nemen we dus maar niet! Je kunt hier vanalles tegenkomen in Burkina, maar over het algemeen werkt het. Zoals ook mijn uiteindelijke taxi, die een enorme deuk vol sterren in z’n voorruit had. Er was ooit een fietser bovenop geknald en had dit met z’n hoofd veroorzaakt. ‘Maar hij had niks hoor’, jaja..

Bij het busstation hebben we de koffers ingeladen en ons uiteindelijk nog staan vergapen aan de kleding en haardracht van de lokale bevolking.
Toen kon de rit van vijf uur beginnen! Naast me zat een gezette, vriendelijke vrouw met haar dochtertje, die me pinda’s gaf en andere dingen aanbood. In ’t begin heb ik redelijk wat geslapen, want toen was de weg nog goed. Later ben ik vooral veel om me heen gaan kijken. We reden echt door ‘the middle of nowhere’! Dat vind ik soms van Schaijk, maar dit was echt afgelegen gebied. Kleine dorpjes tussen lange stukken gras en bomen. Overal geiten , koeien en kinderen die ezelraces hielden. Vrouwen met bakken en manden op hun hoofd, mannen op scootertjes of fietsen. Het voelde weer alsof ik in een film beland was.

Om drie uur passeerden we toen het bord ‘Bienvenue à Bobo Dioulasso’ en even later waren bij het busstation waar Marie en haar man Woelie/Vieux/Siaka me ophaalden. Zij, hebben me naar m’n gastgezin gebracht. Fatou had toen al snel het eten voor me klaar: heel veel boontjes, met tomaat, komkommer, ui en een sausje van mayonaise en olie. Helemaal prima dus! De rest van het gezin at niet met mij. Ik weet niet of dat zo zal blijven, of dat dat alleen voor vanavond was, maar ik ga er maar gewoon in mee. Als dit hun gebruiken zijn, zal ik daar niet tegenin gaan. Na ’t eten heb ik hen mijn cadeautjes gegeven en toen keerde de sfeer al snel van vreemd en onwennig naar veel leuker. Het werd zelfs heel gezellig! Na een gesprek met vader Eric, heb ik veel gespeeld met de kinderen. Touwtje springen, memory, radslagen en andere gekke dingen. Junior/Oscar is echt een heel druk mannetje. De dochter, Faou, is heel lief en erg sociaal. Amira, het babytje moet nog erg aan me wennen, maar dat komt vast nog wel. Over een tijdje zal ik me hier vast goed thuis voelen.


MAANDAG 24 SEPTEMBER 2012

Dag twee in Bobo! Het eerste wat opvalt is dat inmiddels alles prikt en jeukt. Ik zit al onder de bulten en af en toe wordt ik door een hele gemene mier gestoken, auw! Het zal er wel bijhoren..

De ochtend heb ik doorgebracht door te spelen met de kinderen van het huis en eigenlijk van de hele buurt. Voetballen, met vele panna’s en zelfs een aantal kopballen van mijn kant (broertjes, zijn jullie trots?), touwtje springen (dat cadeau was echt een gouden vondst), gekke bekken trekken (Junior is hier koning in), en nog veel meer dingen. We zijn ook gaan kijken bij het grote schoolcomplex tegenover het huis. Echt enorm, vooral de binnenplaats is extreem en niemand weet hoeveel kinderen op de school zitten. We hebben hier sprintwedstrijdjes gehouden en de kinderen deden koprollen en radslagen. Toen ik hetzelfde deed, volgde er een lachsalvo. Ik zal ’t maar als een compliment opvatten.

Halverwege de middag kwam een man met de bijnaam ‘Rasta’, die ik gister al had ontmoet, weer met me praten. Gek gesprek was dat. Hij was choreograaf en hield van Bob Marley, en omdat ik ook dans en Bob Marley ken, vond hij dat we soulmates waren en kreeg ik z’n hele levensverhaal te horen over z’n kind dat hij al jaren niet gezien had en hoe hij aan de drank was. Toen ik vervolgens tegen hem zei: “Danser est peut-être le solution, mais boire n’est jamais le solution. Jamais.”, dankte hij goed dat ik, de witte engel, in z’n leven was gekomen. Dus. Gelukkig stond toen Marie achter me voor de tour door Bobo!

Onze tour begon een paar straten verderop, in kliniek Roseta. Marie werkt hier af en toe en ze wilde me voorstellen aan al het personeel, zodat ik, wanneer nodig, hier altijd meteen terecht kan. Erg attent. In de kliniek werkt een algemeen arts en er zijn in ieder geval een gynaecoloog, cardioloog, dermatoloog en nog wat anderen. Pikant detail: eigenlijk alles gebeurt zonder verdoving…….. Ik vroeg haar naar de lage levensverwachting, die 48 – 53 jaar is in Burkina Faso. Ze legde me uit dat het deels komt door het hoge sterftecijfer onder kleine kinderen, wat het gemiddelde sterk omlaag haalt, maar ook omdat er weinig aandacht is voor gezondheid in ’t algemeen. Buikpijn, hoofdpijn.. het zal wel malaria zijn.

Hierna heeft ze me de Marina Market laten zien, de bank waar ik ’t beste kan pinnen en een boetiekje met lekkere gedroogde mango, lokale sapjes en.. wat zie ik daar? Een zak vol gedroogde rupsen!! Een lekker cadeautje voor thuis, of niet? Iemand interesse?
Daarna zijn we naar de grote markt gegaan, een soort van enorme indoor bazaar met veel te veel winkeltjes. Daarom stelt Marie me voor aan een vriend van haar, Lasou. Wanneer ik iets nodig heb in de markt, kan ik hem smsen of bellen. Dan zal hij me ophalen bij de poort en kunnen we, aan de hand van m’n boodschappenlijstje, effectief en zonder lastig gevallen te worden door de markt gaan.

Ook zijn we naar het oude gedeelte van de stad gegaan, waar de familie van de man van Marie, woont. Een erg heuvelachtig stuk, met echt hele kleine huisjes waar vaak vele mensen in wonen. We hebben zijn opa, oma’s en ontelbare tantes de hand geschud. Ja, iedereen schud je hier minstens drie keer de hand en je vraagt minstens twaalf keer ‘Ça va?’. Erg bijzonder om dit te zien.

Ik heb ’s avonds trouwens fruit uit eigen tuin geproefd. Een soort van bobbelige appel met wit vruchtvlees aan de binnenkant. Het lijkt op iets wat ik in Azië geproefd hebt en ’t smaakt er vooral ook naar. Lekker en direct voor handen.

De dagen hier zijn warm, indrukwekkend en vol met gebeurtenissen. Ook omdat het hier zo vroeg donker wordt, tussen kwart over zes en half zeven wordt het helemaal donker, ben je ’s avonds erg moe.. dus snel bedje in!


DINSDAG 25 SEPTEMBER 2012

Vandaag zijn Marie en ik langs de school gegaan! Het
valt volgens mij allemaal iets anders uit dan ik had verwacht, maar vooruit.
Ze zien me hier in eerste instantie als hulp bij de allerjongsten (vanaf 2 jaar) en misschien als hulp bij rekenlessen enzo voor de ouderen. Ik wil toch wel graag wat meer m'n eigen ding doen, maar begrijp ook dat hun programma niet zomaar omgegooid kan worden. We hebben nu afgesproken dat ik de eerste week met een juffrouw mee ga lopen,
vooral om te zien hoe 't programma in elkaar zit en hoe 't allemaal
werkt. Daarna ga ik bekijken wat de mogelijkheden zijn om later op de dag of met kleine groepjes creatieve, sportieve en dans- activiteiten te ondernemen. Ik hoop dat dat lukt en Marie heeft daar ook wel vertrouwen in. Ga het gewoon proberen, met goede moed.

Daarna hebben we nog wat rond getourd en heeft ze me de makkelijkste weg van m'n school naar m'n gastgezin laten zien. Valt best mee! Denk dat ik 't ga proberen te fietsen, ook al is dat een half uur ofzo, want ik vind het motortje toch nog wel eng.. vooral omdat iedereen hier zo hard rijdt! En natuurlijk ook omdat ik echt een brokkenpiloot ben. Maar wie weet.. De fiets heeft wel een erg laag zadel, dus die gaat m'n gastvader laten verzetten door de buurman.


Nou lieve mensen, alvast bedankt voor 't lezen van m'n blog! Hoop dat jullie 't leuk vinden om m'n avonturen een beetje bij te houden =) Ik zou 't erg leuk vinden als jullie een reactie achter laten! Voel je verder vrij om me te mailen, of wat dan ook. Altijd leuk om iets van thuis te horen! Bonne chance! Bonne soirée.
(Foto's ga ik trouwens op Facebook uploaden denk ik!!)